Voor vandaag kreeg ik enkele dagen voordien een boeking doorgestuurd. Een Amerikaans gezin wilde een dag vissen in de omgeving van hun vakantieverblijf hier in ons land. Al snel bleek dat Christiaan van Nederlandse afkomst is. We spraken af bij een mij onbekende trailer-helling. Ik was er echter niet gerust op dat ik daar ook voldoende parkeermogelijkheden zou hebben. Dus ging ik op zoek en vond een nieuwe helling, met plenty parkeerruimte dicht bij.
 |
| Een emmer made in China behoorde ook tot de vangsten. |
Op de avond voor onze afspraak informeerde ik Christiaan over de andere helling. Geen probleem!
Voor mij dus wel, want door de drastische wijzigingen met de snelwegen rond Utrecht, ging ik de mist in. Omrijden dan maar. Het duurde echter toch nog geruime tijd eer ik de helling had gevonden. De volgende keer toch de Tom weer mee dus. Een half uur vertraging had ik zeker opgelopen. Kom ik daar eindelijk, niemand te zien! Dan maar bellen. Ja sorry we hebben wat vertraging, maar komen er nu aan. Pffff, ben ik toch nog op tijd.
Ik maakte de boot gereed en legde hem in het water. Komt er een jongen naar me toe gelopen. Ben jij Johan? Ja en wie ben jij? Ik ben Lucas. Oké mijn gasten waren dus gearriveerd. Ook Melanie stelde zich aan me voor en nu waren we compleet. De Carribean, New York en Nederland, verenigd in de Tomasco.
Nadat ik de auto en trailer netjes in de vakken had geparkeerd en voorzien van wielklem en disselslot, konden we vertrekken. Het water kende ik wel, maar nu zag alles er ineens heel anders uit. Tjonge wat weten mensen de wereld naar hun hand te zetten!
Na enige tijd slepen, de techniek voor vandaag, zie ik hoe de hengel in het schroefwater zich kromde en zette ik Lucas aan het werk.
Als de snoek, want dat was het, binnen is, begint het aanleren van de kieuwgreep. Andere foto's zijn doorgaans veel minder mooi, vanwege de handen die grote deel van de vis verbergen. Na enige aarzeling is Lucas zover en kunnen de foto's worden geschoten.
Nadat de vis was teruggezet en we onze weg vervolgden, kwam er af en toe een baars binnen. Zo'n vis heeft Lucas een dag eerder op een reepje spek gevangen, vernam ik. Alleen zijn de baarzen die wij nu vangen veel groter. Melanie wist er al snel ook een te vangen en raakte een beetje verliefd. Christiaan dacht er het zijne van!
We zetten rustig door en haakten links en rechts een vis en het leuke is vooral dat iedereen vangt. Plotseling zat Melanie vast aan een grote vis en duurde het geruime tijd eer we die in de boot hadden. Het vasthouden was voor haar geen probleem. Het waren ook vooral moeder en zoon die wilden vissen. Maar mooi dat Christiaan later ook consequent de hengel hanteerde en zijn aandeel in de vangsten had.
Bij een brug ontdekten we een school baarzen en vaarden meerdere keren heen en weer. Dit leverde ons een paar hele mooie exemplaren op. Een oude baas op de oever had het goed in de gaten en zat het met genoegen aan. Het is toch ook hartstikke leuk als een heel gezin zo enthousiast bezig is.
Onze lunchpauze werd bepaald door een flinke regenbui. We schuilden onder een mooie brede brug en lieten ons eten en drinken goed smaken. Toen het weer droog werd vervolgen we onze weg. Het werd een mooie weg, alleen al wat de omgeving betrof. Maar ook de vissen werkten mee, hoewel de aanbeten steeds langer op zich lieten wachten en op het laatst helemaal wegvielen.
Het viel Lucas dan ook niet mee om als maar te blijven vissen en wat doet een kunstenaar in spe dan? Juist! Een snoek tekenen natuurlijk.
Toch wist Lucas iedereen achter zich te laten, door een snoek van 83 cm te haken en te landen. Hiermee wist hij zijn moeder te passeren, die hem dit overigens van harte gunde.
Maar op enig moment bleek dat we vaart moesten maken, want de klok was niet stil blijven staan en de familie had nog meer afspraken. Zodoende kwamen we niet meer toe aan het verticaal vissen. De volgende keer dan maar.
Met zestien vissen op de teller meerden we aan bij de helling. Nadat ik de auto en trailer had gehaald, kwam de boot vlot uit het water. Een maal op het droge namen we afscheid. De foto's, als blijvende herinnering, zijn inmiddels onderweg naar Amerika.
