24 maart 2015 Een superdag met mooie vissen en mooie platen.

Het is een heel eind reizen om bij Anne in de boot te kunnen stappen, maar altijd weer de moeite waard. Of er nu veel of weinig wordt gevangen, het plezier is er nooit minder om. Wat je wel zeker weet, is dat je 's avonds rozig bent en optimaal kunt genieten van de bank / het bed.

Deze keer hadden we gekozen voor een gebied, waar we een paar jaar eerder waren geweest en waar we nu weer zin in hadden. Anne trakteerde me echter op een aansluitend stuk water, dat ik nog niet kende, maar waarvan ik ontzettend heb genoten.

Het werd een dag van veel varen, relatief weinig vis. Over de hele dag vingen we 5 mooie vissen. Als je dan ziet welke afstand er wordt afgelegd, dan is het erg weinig. Maar zoals eerder gezegd, het doet er niet toe. We hebben zo kunnen genieten van alles om ons heen dat we rijkelijk zijn beloond voor de moeite die we hebben genomen daar te verblijven.




Jammer dat het 's middags bewolkt was, want anders waren de foto's nog mooier geworden. "Een kleinigheidje houdt je", zegt Anne dan.

Het eerste uur was er onder water geen leven te bekennen. Onder een grote brug, kreeg Anne de eerste vis te pakken. We vaarden onder de brug door om goed te kunnen drillen,want onder een lage brug is dat immers vragen om problemen. Een stevige vis kon even later worden geland. Wij waren van de nul af.

Na enige tijd besloten we te keren om nog een flink stuk van het bekende stuk water af te vissen.
Op een plek waar een beekje opging in het grotere water, kreeg ik mijn eerste aanbeet. Ook nu een mooie snoek.  Niet zo groot als die van Anne, maar niet minder welkom. De landing gaf echter wat problemen.

Ik probeerde een goede houding te vinden om de vis te pakken, maar belandde met mijn jas in een plug, die ik daar zorgvuldig had neergelegd. En er kwam het e.e.a. mee!

Na het terugzetten van de vis, heeft Anne dit probleem voor me opgelost. Toch fijn als je de juiste tang en persoon in de buurt hebt om "kleinigheidjes" op te lossen.

Weer terug bij de brug, waar Anne zijn eerste vis ving, zag ik het al aankomen. Ik had aan die kant niets kunnen haken en beloofde Anne dat het hem wel zou lukken. Hij had hem immers voor zichzelf bewaard, toch? Zo zitten we elkaar te stangen en lachen heel wat af. Zeker toen mijn vooruitziende blik uit bleek te komen.

Een flinke vis vocht voor wat ze waard was en het gaf ons veel voldoening toen de landing een feit was.

Hierna hebben we uren moeten wachten alvorens we de laatste twee vissen vingen. Maar er was zoveel te zien, dat ons dit niet hinderde.

De scholeksters lieten zich goed benaderen en lieten zich bovendien in alle standen / vluchten fotograferen. Ook waren er veel eenden. Niet dat dit bijzonder is, maar wel dat ene moment, dat je die bijzondere plaat kunt schieten.

Ondertussen was de lucht vol met meeuwen. Maar ook zwermen spreeuwen waren rondom ons. Fascinerend om te zien hoe die zwermen zich bewegen, splitsen en weer samenvoegen. Bomen vol met spreeuwen, die opvliegen wanneer je in de handen klapt om vervolgens weer neer te strijken in de volgende boom Ondertussen zie je ook steeds kleinere groepjes en paartjes. Lente in optima forma.






De vrouwtjes eenden krijgen het weer zwaar te verduren! Ik zie tot mijn verbazing hoe een ander vrouwtje ter plekke poolshoogte neemt hoe het mannetje haar "zus' bijna verzuipt! Nu niet in de valkuil stappen om alles te vermenselijken. Dit is puur natuur en het gaat zo als het bedoeld is.
Maar ook hele lieve taferelen passeren de revue, althans in mijn ogen. En als ik die kan vangen, maakt me dat blij. Temeer als ik de betreffende afbeeldingen kan delen.

Na veel omzwervingen komen we op een smal watertje waar het behoorlijk stroomt. Terwijl ik één hengel ter hand neem en binnen wil halen, krijg ik op de andere hengel een aanbeet. Een prachtig gekleurde vis worstelt in de oppervlakte.
Zodra de gelegenheid zich voordoet, neem ik de vis in de kieuwgreep. De haken kan ik zonder problemen verwijderen, met dank aan de verwijderde weerhaken.
Nog even het beeld vastleggen en de vis kan terug.
Even later haakt Anne ook een vis. Deze is kleiner en wordt in het water onthaakt.
Later zal blijken dat dit onze laatste vis was van deze dag.

We varen vele kilometers en zien vele mooie bewegingen. Zoals het riet dat mee danst op de golven. Het is een schitterend spel van buigen, kleuren en rust. Een beeld dat even later vervlakt, alsof alle muziek er weer uit is.

Ineens is daar die ooievaar die op zijn nest wil landen, maar schrikt van onze aanwezigheid. De vogel maakt een doorstart en biedt me de mogelijkheid om het hele rondje dat ze vervolgens vliegt, vast te leggen.




Dan wordt de landing ingezet en kan er verder worden gewerkt aan de plek die naar alle waarschijnlijkheid het thuis voor de aanstaande jongen zal vormen. Wat een dag zeg en terwijl ik dit zeg, herinner ik me ook weer de buizerds en ijsvogels die we hebben gezien.