Enkele keren paar jaar stapt Willem bij me in de boot. Dan gaan we gewoon lekker knutselen, zonder enige druk of wat dan ook. Pas als de deurbel gaat, weet ik dat Willem er is. We spreken dus een ongeveer tijd af. Dan nemen we het ervan met een bak koffie / thee. Buiten is het mistig en dus hebben we tijd, omdat we de rivier toch niet op kunnen.
Dan gaan we toch het water op zoeken.
Daar aangekomen, blijkt dat de mist aanzienlijk dichter is dan we hadden verwacht. Terwijl we de boot in gereedheid brengen, verschijnt er een bekende auto met boot voor het hek. We krijgen dus gezelschap. Het is een goede bekende, samen met zijn vader (niet Sinterklaas!) Dit maakt het allemaal nog completer en vol goede moed vertrekken wij. Maar dit valt nog best tegen, zo dicht is de mist op het water. Vandaar dat we ons voorlopig nog niet op de rivier wagen.
Terwijl wij onze shads laten huppelen komt onze collega ook aanvaren. De zon heeft inmiddels zoveel kracht dat we de mist zienderogen zien verdwijnen. Dan zoeken we een gekende stek. Toch wordt ons geduld nog even op de proef gesteld. Dan is het zover, een verzwaring op mijn hengel duidt erop dat er iets mee komt. Even later blijkt dit een fraaie snoekbaars te zijn.
Omdat ik allerhande probeersels heb mee gekregen ga ik niet veel later over op nieuwe montages en nieuwe modellen shads. We laten ons heerlijk meevoeren door de stroming en keren rustig terug op de elektromotor. Dit levert ons geleidelijk aan een stuk of zes vissen op.
Ik zet de
Cheburaska Bottom Jig in en combineer deze montage met diverse shads. De kreeften moeten nodig getest of ze in de smaak vallen bij onze geschubde vrienden daar beneden. Maar ook andere creaties zijn de moeite waard. De kleine Bony Shaker en de kleine Komodo bijvoorbeeld. Gaandeweg komen de aanbeten en weet ik menige vis te strikken. Wat opvalt is dat zachte shads makkelijk meedraaien op de haak, wanneer er een aanbeet van opzij komt. Dan kan ik de vis niet haken. Eerder, in gezelschap van Jöran, was dit ook al het geval en nu krijg ik de bevestiging.
Het is dus zaak om zacht kunstaas op de haak te lijmen, zodat het weer een compact geheel wordt. Een haak in een loodkop gegoten kent minder bewegingsvrijheid, maar op een haak die een flexibele verbinding heeft met de loodkop, speelt me dit dus parten.
Het maakt me niet zoveel uit, want het experimenteren op zich is hartstikke leuk om te doen.
Ik gebruik vooral de kleinere shads, omdat er zich anders wel er een lang stuk van het rubber achter de haak bevindt, waarmee je geen vis kunt haken. Mijn eerste vissen vandaag ving ik wel op de dreg die achterop de Assistent was bevestigd. Zeg maar een angsthaak om te voorkomen dat je de vis mist.
Daar ga ik middels stingers iets aan doen, is het idee.
Omdat die vandaag niet bij de hand zijn, probeer ik dus kleinere shads uit. En het werkt. menige vis heeft de hele shad naar binnen geslokt. Ik moet zeggen dat de kleine Komodo en de kleine Bony Shaker in de smaak vallen.
Het gewicht van de loodkop maakt wel dat je sneller wisselt om het juiste gevoel te behouden. Ik ervaar dit als een pré. Met de juiste combinatie ervaar je de aanbeten optimaal en dit is toch wel een kick. Al hoewel er ook enkele vissen tussen zitten, waarbij je alleen maar een verzwaring ervaart. Dit zal altijd zo blijven natuurlijk, want een achteropkomende vis, geeft nu eenmaal geen beuk op de hengel.
Zo vermaken we ons uitstekend en genieten van de zon die ons blijk geeft van de naderende lente, de winter voorbij. Echt een verademing hoor, het achterwege kunnen laten van die dikke kleding om weer en wind te weerstaan.
Dit maakt het vissen ook een stuk ontspannender en als de vissen dan een beetje meewerken, weten we weer precies waarom we het vissen niet kunnen laten.
De grondelingen zijn een stuk steviger en laten zien dat ze ook zonder lijm een hechte combinatie met de haak vormen.
Zo kunnen we van alles testen en ervaren. Wanneer het einde van onze visdag nadert, staat de teller op 15 en zijn wij helemaal in onze nopjes.
We gaan traileren en kijken terug op een geslaagde dag.
