22 februari 2015 Voldoening beleven aan weinig maar mooie vissen.

We spreken niet vroeg af, maar nemen de tijd. Zodoende zijn we waarschijnlijk de laatste boot die deze dag te water gaat vanaf deze helling. gelukkig is er nog een plaatsje vrij voor een auto plus trailer. Ik wacht in de zon tot Luus de auto heeft geparkeerd en de trailer van de wielklem heeft voorzien. Dan kunnen we vertrekken, naar een stuk water dat we inmiddels goed kennen en waarvan we weten dat we beschutting hebben tegen de koude wind.

Al snel blijkt dat het niet gemakkelijk zal worden. We lezen dit onder meer af aan de onrust van de aanwezige visboten ter plaatse. Er wordt voortdurend heen en weer gevaren, op zoek naar de stekken waar actieve vis aanwezig is. Geen makkelijke zoektocht klaarblijkelijk.

Wij zijn niet zo van het hiphoppen, maar vissen geleidelijk aan lange taluds af. We steken de rivier nog een keer over om een gekende haveningang te bezoeken. Hier staat de koude wind echter recht op. Dus keren we terug naar rustiger oorden.

Luus heeft ondertussen al een paar beten gehad, maar deze resulteren helaas niet in vis. Ik wacht mijn beurt geduldig af. We weten dat het raar kan lopen en laten ons gewoon verrassen. Bovendien vangt de boot de vis, zodat iedere vis zeer welkom is, ongeacht de hengel waaraan deze is gevangen. Dat neemt niet weg dat het ervaren van de aanbeet en de dril, de betreffende visser blijft voorbehouden.

En zo komt er ineens uit het niets die keiharde dreun op mijn hengel. En de vis blijft gelukkig hangen. Een stevige snoekbaars breekt even later door de oppervlakte. Wat een schitterend exemplaar zag! Ik schuif mijn hand onder de buik en til de vis in de boot. Het onthaken verloopt gelukkig probleemloos, wanneer Luus de onderlijn even strak houdt, terwijl ik de haak los tik. Wat een beauty zeg.

Dit geeft nieuwe hoop en dus keutelen we op dezelfde locatie nog enige tijd rond. Ineens hangt er weer een vis aan mijn lijn. Geen harde aanbeet, maar gewoon een verzwaring die gevolgd wordt door wilde bewegingen aan de lijn. Dit moet een baars zijn en jawel die kan even later op de foto. Geen kapitale baars, maar wel één die indruk maakt.

We blijven het nog even proberen, maar het lijkt erop dat we genoegen moeten nemen met deze twee vissen. Terwijl we wegvaren en ik ondertussen al een blik werp in mijn voorraadkast met kunstaas, krijg ik ineens toch weer een tik op mijn shad en herken direct het vechten van een volgende baars.

Hierna moeten we ons helaas tevreden stellen met aanbeetjes die geen vervolg kennen en nog een flink aantal vastlopers. Gelukkig is Luus heel goed in het pareren hiervan, zodat de meeste shads behouden blijven. Een enkele keer lukt dit niet en offeren we een stuk kunstaas aan de rivier.

We besluiten er op tijd mee op te houden en moeten bij de helling even wachten tot de boot voor ons op de oever staat. Na ons volgt nog een boot en van alle vissers vernemen we dat onze dag niet slechter was dan die van hen. En dus rijden we tevreden naar huis, de koude wind buitengesloten.