6 november 2014 Doodaas-snoek, met dank aan Willem Zijlstra

Op de een of andere manier is het dikwijls een probleem voor ons om tot een afspraak te komen. En staat die afspraak dan komen er soms weer beren op de weg die roet in het eten gooien. Zo niet deze keer. Ik was al heel vroeg onderweg naar Friesland, want daar moest het gebeuren. We gingen vanaf de kant met dood aas vissen op snoek.

Naarmate ik dichter in de buurt kwam, werd de mist dikker en dikker. Gelukkig vertelde Tom Tom me hoe ik moest rijden en zo kwam ik aan op de afgesproken stek.
Ik keek om me heen maar zag in eerste instantie geen Willem. Toen ineens ontwaarde ik iemand die naar me stond te zwaaien. Dat moest hem zijn!

Willem had al drie hengels uit liggen. Mijn hengel was al opgetuigd en had alleen nog een takel en een aasvis nodig. Toen alles in gereedheid was, ging de aasvis te water, op de beste plek ter plaatse natuurlijk!.




Hoe dan ook, er gebeurde op deze eerste stek helemaal niets. Althans wat onze aanbiedingen betrof. Wel werd er gejaagd door snoek. Deze waren echter evenmin geïnteresseerd in het kunstaas dat ik hen voor zette. Want ik houd er namelijk van om naast het dode aas nog een actieve vangkans te creëren.  Deze vlieger ging dus evenmin op. Ondertussen had Willem nog even wat boodschappen gedaan bij de plaatselijke bakker. De bebouwde kom biedt zo z'n voordelen.

Nadat we enkele uren op deze stek hadden doorgebracht besloten we elders een kans te wagen. De hengels gingen de auto's in en via een woonwijk kwamen we bij een schitterende locatie. Een kruising van waterwegen, een brug, woonwijken en rietkragen. Het rook er naar snoek, maar of die trek hadden in een sardine, makreel, haring of dode voorn was nog de vraag.




Al snel was ik weer in de weer met een kunstaasje en viste een schitterende kom uit. De dobbers dreven, duidelijk zichtbaar rond en ook een elektronische verklikker stond paraat. Maar het leek erop dat de snoeken vandaag niet thuis waren.

Willem had prachtige nieuwe dobbers en onderlijnen (gecamoufleerd) in gebruik. Maar die deden het niet goed, want de dobbers wilden niet onder en de elektronische verklikker gaf geen kik. Gelukkig had ik een oude dobber in gebruik en deze functioneerde wel goed.

Toen onze dag al op zijn eind liep en een neefje en nichtje van Willem ons gezelschap waren komen geven, kwam er leven in mijn oude trouwe dobber. Ik liet de vis even gaan, een schitterend gezicht. Hortend en stotend kwam de dobber op gang en ging er toen steeds sneller vandoor. Toen de vaart er goed in zat, zette ik de rem erop. Direct was goed voelbaar dat het om een forse vis ging. De strijd was begonnen.






Zoals een forse vis betaamt, kwam deze niet zomaar omhoog. Dit duurde enige tijd en toen was ze daar. Die forse kop heftig schuddend in de oppervlakte en vervolgens weer weg voor een volgende run. De oude vertrouwde Shimano baitrunner functioneerde nog steeds perfect en pareerde de vluchtpogingen als van ouds. Zodoende kon de vis na enige tijd worden geschept. Yes!

Als een echte gastheer ontfermde Willem zich over de vis. Daarna kon ik haar overnemen en het fotograferen overlaten aan Willem. De vis was precies een meter en een pracht om te zien. Ik ben reuze blij met de platen die herinneren aan deze dag. Want als het zo moeizaam is om tot een afspraak te komen is een mooie herinnering extra welkom.

Hierna bleef het stil en bleek dat deze dag slechts één snoek prijs wilde geven. Maar dan wel een hele mooie.