Na diverse mislukte pogingen , gaat het nu gebeuren. Han komt vissen en neemt mee; zijn zoon en broer. Zo sta je af en toe voor verrassingen, die heel leuk uit kunnen pakken.
Al hoewel, je komt desondanks ook wel eens voor minder leuke verrassingen te staan.
Omdat Han en zijn broer onze bestemming herinnerden, van de boottochten die ze vroeger met hun ouders maakten, besloot Kai met Han mee te komen en zijn kano mee te brengen.
Verder was Bas, de zoon van Han, van de partij. Vroeger ging hij wel eens mee met papa, maar dat was al weer lang geleden. Maar sinds enige tijd lijkt het erop dat het virus een lange incubatietijd heeft gehad. Hij ziet het vissen nu helemaal zitten.
Toen we aankwamen bij de helling, schrok ik me rot. De bak met sleutels, fotoapparatuur en papieren stond nog thuis! Een zonder sleutel geen motor die je kunt starten. Bovendien was er een roeiwedstrijd georganiseerd, waardoor we een groot deel van het water vandaag niet konden benutten. We moesten we voor een bepaald tijdstip het eindpunt van de wedstrijd voorbij zijn, anders konden we er niet meer langs.
Gelukkig was mijn echtgenote bereid ons de bak te komen brengen. Zo konden we toch nog op tijd weg komen. Kai had zijn kano inmiddels al te water gelaten en vertrok. Na enige tijd konden wij de vergeten spullen alsnog in ontvangst nemen. De boot was er klaar voor en zodoende konden we direct vertrekken.
We vaarden zo snel mogelijk het wedstrijdwater uit en konden eindelijk onze hengels benutten. En alsof ze op ons lagen te wachten. Heel snel kreeg Han een aanbeet en terwijl hij stond te drillen, kreeg ik een aanbeet op de hengel die ik binnen wilde draaien. En zo kon het gebeuren dat vader en zoon direct samen op de foto konden. Een nieuwe start sinds een jaar of tien geleden, sinds de voorgaande visfoto waar ze samen op stonden.
Daarna visten we rustig door en vingen regelmatig vis. Geen kanjers, maar wel vrij constant, wisselden snoeken en baarzen elkaar af. Bas ving er een stuk of drie op rij. Geen grote vissen dus, maar de aanbeten waren stevig. Bovendien werkte het weer goed mee.
Af en toe voegde Kai zich even bij ons in zijn kano en deed ook zijn best een vis aan een spinner te verleiden.
Het was reuze gezellig in de boot en de vissen die we vingen verhoogden de vreugde. De herinneringen aan de vervlogen tijden bij pa en ma aan boord bleken toch aardig vervaagd.
Zo was dit water een nieuwe ontdekking, die gelukkig genegen was direct een flink aantal geheimen bloot te geven.
Zoals gezegd, met regelmaat kwam er vis een boord, hoewel op de terugweg bleek, veel op dezelfde trajecten.
Maar voor we de terugweg aanvingen, nuttigden we een lunch om even de zinnen te verzetten en daarna met nieuwe energie weer aan het vissen te gaan.
En alsof het zo moest zijn! Ineens kreeg Han wel een erg harde aanbeet. Deze bleek te zijn veroorzaakt door een roofblei. En laat dat nu juist de vis zijn, waarmee Han zoveel roem heeft weten te verzamelen. Hij heeft er de achterliggende jaren al heel veel weten te vangen en ook van indrukwekkend formaat. En juist op deze dag, vangt hij die ene roofblei. Het is hem van harte gegund.
Zoals altijd met een visdag, ging deze ook weer te snel voorbij. Kai was ons al voor gegaan en had de kano al geland, toen wij aankwamen. Wel hadden we nog ven die laatste zonnestralen meegepikt.
Met dertien vissen op de teller waren wij dik tevreden. En met dit gevoel werden de boot weer getrailerd, de kano op de auto bevestigd en de handen geschud.
