16 maart 2014 Zeer plaatselijke roofbleien maken onze hele dag goed

Er moeten flink wat kilometers worden afgelegd om bij Lambert in de boot te kunnen stappen, maar dat heb je er graag voor over. Zeker als het niet zo vaak gebeurt. Nu is het even heftig, omdat ik twee dagen eerder bijna twee uur in noordelijke richting reed en nu bijna hetzelfde in zuidelijke richting. Toch zijn deze bezoeken aan mijn vismaten me heel veel waard.
Deze keer heb ik minder vroeg afgesproken en stap ik bij Lambert in de auto om de boot vele kilometers verder te water te laten. Er blijkt nog één boot op het water te liggen. Dit betekend dat het erg rustig is. Een goed of een slecht teken vraag je je dan af. In ieder geval hebben we die ene boot eigenlijk niet weer gezien en hadden we het hele water voor ons alleen.

Lambert vaart de boot naar een hele mooie stek. Het water stroomt mooi en wij hopen op allerhande soorten, zoals snoekbaars, snoek en roofblei. Maar wat we ook proberen, ze hebben geen zin. Misschien missen ze de zon die achter een flink pak wolken verscholen blijft.

Diep, ondiep, oevers, het maakt niet uit. Klein kunstaas, dieplopend of juist ondiep, ze blijven onaangeroerd.
Vele kilometers zijn we door de stroom meegevoerd. Dan komen we op een vertrouwde stek. We werpen vanuit iets rustiger water naar de stroom en vissen dan het talud weer op. Dan komt waarop we hebben gehoopt, die keiharde aanbeet van een roofblei. De dril houdt geruime aan, maar dan het net eronder en kunnen we de vis goed bekijken. Het valt ons op de erg vuil op de borstvinnen zit, wat erop kan duiden dat de vis geruime tijd tegen de bodem geparkeerd heeft gestaan. De vis van ruim 70 cm maakt ons helemaal blij en geeft ons hoop op meer.

Niet veel later komt mijn eerste vis binnen. Dit is waar ik me zo op heb verheugd. Die keiharde aanbeten en de dril die bij dit formaat vissen geruime tijd kan duren. Eveneens een dikke zeventiger, die ik graag voor de lens houd, om er nog vaak terug te kunnen denken, in de wetenschap dat het echt waar is. Even later zwaait de de vis me vaarwel met zijn staart. Tot ziens!

Niet veel later is het alweer raak. Blijkbaar hebben we de juiste stek en zijn er op het juiste moment. We denken vaker aanbeten te hebben als ons kunstaas de waterplanten boven op het talud raken. Maar de Cicade die nu aan mijn lijn hangt brengt wel degelijk een derde mooie vis in de boot. Een heerlijk moment is daar als je de vis in het net kunt laten zakken die de ander gereed houd. Dan kan in alle rust de vis worden geland en ontdaan van de vermeende prooi.
Op het ondiepe haakt Lambert nog een forse brasem: vals. Het formaat is indrukwekkend, maar we laten de vis in het water, waar we deze onthaken. Zo blijft de boot tenminste schoon.
Even verder op haakt Lambert een echte krachtpatser. We liggen ongunstig met de boot en daarom vaart Lambert richting vis. Helaas weet deze een boom die onder water ligt te bereiken. Daar gaat de vis verloren, tot onze grote spijt.
Dan hou het even op en beginnen we opnieuw waar we vandaag begonnen zijn. Misschien dat de zon die doorgebroken is, bijdraagt aan meer activiteit.

Vo goede moed bestoken we de plekken die gewoon ruiken naar vis. Onze handen blijven echter schoon!
Tot we weer op de plek aankomen waar we de roofbleien vingen. Het is andermaal bingo. Lambert haakt er één vlak voor de boot, nadat deze al een keer eerder de aanval had ingezet.
Het is niet zo'n groot exemplaar, maar evenzeer een schitterende vis, die snel terug mag. Zelf mis ik een aanbeet, omdat ik veronderstelde met planten van doen te hebben.De haak was niet gezet! Een goede leer dus!        

De Cicade doet het echter niet meer. Er is geen interesse meer. gelukkig heb ik leuke HM shads in de doos en zet ze deze voor op een lichte loodkop. En jawel hoor; de shad is nog maar net weer in het water als er een keiharde aanbeet volgt. Heerlijk op zo'n grote afstand. De dril duurt dus wel even, alvorens de vis bij de boot is. Het zijn toch geweldige torpedo's zoals ze daar rechtop in het water liggen. Op enig moment kantelt de vis en stuur ik het richting schepnet, die Lambert al in gereedheid heeft gebracht. Alweer kunnen we zo'n beauty vastleggen op de gevoelige digitale plaat.
Alsof het niet genoeg is komt er ineens weer een snoeiharde aanbeet. De vis lanceert zichzelf vrijwel direct en tuimelt terug het water in. De ene run volgt de andere op en het snoer wordt van de spoel getrokken.
Ik laat de vis vechten en wacht af tot ik lijn kan gaan nemen. Wanneer de vis bij de boot is, staan wij te jubelen. Bijna tachtig cm blijkt deze vis te meten.

Terwijl de zon verder zakt bemachtigt Lambert nog een roofblei en zijn wij intens gelukkig.
Ik stel voor nog even te verticalen en daarvoor varen richting trailerhelling.
de vertikaalstokken in de aanslag gaan we aan het werk. Nu blijkt dat we wel erg geboft hebben, want hier is niets te beleven. Andere boten zijn er ook niet meer, dus verbeelden we het ons niet.
Natuurlijk kan er nog een late passant langskomen, maar nu even niet.

Het zit erop. We trekken de boot op de trailer en rijden huiswaarts. Althans wat de boot betreft. Daar laad ik mijn spullen over in mijn auto en neem afscheid voor vertrek. Achteraf blijkt dat een extra controle in de boot onvoldoende is. Mijn pak lag nog in de auto van Lambert. Daar kwam ik ongeveer twee uren later dus achter. Nog meer geleerd!