25 augustus. Een dril om nooit te vergeten.

Een unieke gebeurtenis!

De dril duurt bijna twee uur en we leggen een afstand af van een kilometer!

Het is zondag 25 augustus als ik om 7.00 uur bij de trailerhelling arriveer. Ik verwacht mijn gasten eerlijk gezegd nog niet. Onderweg heb ik af en toe flinke mistbanken doorkliefd en als je dan honderdveertig kilometer moet rijden, geeft dat m.i. wel oponthoud.  Maar niet voor Jan-Philipp en zijn zoontje Philipp van 7 jaar.  Daar zijn ze al! Pa heeft even flink doorgereden op de Duitse Autobahn en die mist was alleen het laatste stuk maar. Met andere woorden, de mannen hebben er zin in. Niet veel later ligt de boot in het water en gaan we aan de slag.

 Het duurt niet lang of de eerste baars meldt zich al. Philipp vindt zo’n dril helemaal geweldig.

Hiervoor is hij zo vroeg zijn bed uitgekomen. Dat wil zeggen kort na vijf uur die ochtend. Na die eerste volgt er al snel een tweede. Het slepen met kleine pluggen is ideaal voor zo’n knul en als jouw kind geniet, geniet je als vader dus ook. Aangekomen bij een groot stuk open water laten we de pluggen iets dieper lopen en zigzaggen over het water. De volgende baars slaat toe en wij zijn er blij mee. Dan valt het stil met de aanbeten en besluit ik terug te gaan langs het traject waar we in het begin vingen. We zijn nog maar een klein stukje onderweg als mijn plugje vast loopt.

Althans dat is mijn stellige overtuiging, want ik ken ondertussen het verschil tussen vis en vastlopen immers toch wel! Ik laat de andere lijnen binnenhalen en vaar achteruit om de plug te lossen.

Terwijl ik achteruit vaar, zie ik de lijn naar het midden van de rivier verhuizen! Ik leg de boot direct stil en geef de hengel af. Deze dril is voor Jan-Philipp.  Het is een hele zware vis, die niet los komt van de bodem. Ik manoeuvreer de boot naar het midden van de rivier en laat de elektromotor zakken. De benzinemotor zet ik uit. Ik zie het een poosje aan en zie dat de dril goed wordt uitgevoerd.  Dit kan ik wel aan Jan-Philipp overlaten. Gaandeweg raak ik overtuigd van een

meerval. Lange runs, die zich keer op keer herhalen en waar je geen vat op hebt. Telkens weer wordt er lijn genomen. Ik durf de instelling op de molen van het verticaalhengeltje, een Godfather van 1,9 meter, niet zwaarder af te stellen. De crosslocks, lijn en wartels zijn immers helemaal niet bedoeld voor een meerval. Niets forceren, rust en tijd is het motto dat we in acht nemen. Terwijl Jan-Philipp aan het drillen is, stuur ik de boot af en toe iets bij. Niet te dichtbij obstakels komen en langsvarende pleziervaartuigen uit de buurt houden is mijn taak. 

Ondertussen houdt ik de tijd in de gaten en merk al snel dat dit wel eens de langstdurende dril kan worden die ik ooit heb meegemaakt. Dus neem ik een kop koffie nuttig een broodje tussendoor. Als de vis plotseling onder de boot door wil duiken, zie ik het misgaan en grijp snel de hengel, die ik diep in het water steek en langs de boeg aan de andere kant weer omhoog haal. Dit was kantje boord. Gelukkig heeft de lijn de boot niet geraakt en is heel gebleven. Jan-Philipp kan weer

verder en wordt gaande weg toch wel moe. Dan zijn we al een uur bezig en hebben nog geen vis gezien. Hoewel de stroom minimaal is, hebben we ook al heel wat meters afgelegd.

Ik neem het over kan ook alleen maar lijn nemen als de vis iets dichter bij komt, maar verlies die lijn ook keer op keer. Wanneer de vis te ver van de boot verwijderd raakt, vaar ik er met de elektro weer naar toe.

In gedachten zie ik telkens die kleine crosslock en naarmate het langer duurt, vraag ik me af of dit wel zal lukken. Het thuisfront is ondertussen op de hoogte geteld van hetgeen vader en zoon hier meemaken.

Dan eindelijk na anderhalf uur komt de vis even in de oppervlakte.Ik weet genoeg: een forse spiegelkarper, vals gehaakt! Het plugje hangt aan de zijkant van de vis! Hoe lang gaat dit nog goed? Jan-Philipp heeft de hengel weer overgenomen en de kleine Philipp meent dat hij ook wel weer kan gaan vissen. Dat zie ik niet zitten. Ik begrijp wel dat zo’n joch ook weer bezig wil, want die dril duurt gewoon te lang. Nu dus geen meerval, maar een vals gehaakte karper, die zich nauwelijks belemmerd weet in zijn beweging. De krachtige staart maakt dat de vis telkens weer het diepe water kan opzoeken. Als de vis nog een keer omhoog komt krijg ik echt het beeld van een gigant, zo lang, hoog en dik lijkt die. Later realiseer ik me dat het water bijdraagt aan een vergroting die de beleving  nog grootser maak.

Dan eindelijk komt ze even langszij in de oppervlakte en wil weer wegduiken. Dit weet ik te voorkomen door snel het schepnet in het water te steken. De vis duikt weg, recht in het net!

Terwijl we de ontvangst in de boot voorbereiden, wordt de vis onthaakt. Dat wil zeggen dat de plug gewoon

van de vis kan worden afgepakt. De haak zit niet eens vast in de vis! Hoe is het toch mogelijk, terwijl je

anders wel eens goed gehaakte vissen verliest. Bovendien vis ik zonder weerhaken. Ik noem zoiets een

wonder. Philipp kan nu ook weer aan de slag. Hij vereeuwigt zijn vader met de karper die 82 cm lang is en volgens een zeer ervaren karpervisser tussen de 15 en 16 kg zwaar geweest zal zijn. Natuurlijk moeten vader en zoon ook samen op de foto, want deze vis, die ons een kilometer meenam op de rivier, zo bleek mij later uit een waterkaart, blijft natuurlijk een herinnering voor het leven.

Zoiets krijg je als visgids toch ook niet bedacht.
Ik weet wel van andere karpers die vals gehaakt zijn en heb zelf ooit een hele zware vis aan een snoek-montage gedrild, maar twee uren en 1000 meter verder de vis landen, is toch absurd. De vreugde van deze geslaagde missie is dan ook heel groot.

Als we de vis hebben teruggezet en de rust is weergekeerd in de boot, kunnen we verder. 

De verwachtingen zijn nu minder hoog gespannen, want de dag is aardig gevorderd en de vissen zijn nu minder actief. Dat neemt niet weg dat we heerlijk bezig blijven en ook nog gaan werpen. Dit vindt Philipp hartstikke leuk. Wel moeten we hem goed in de gaten houden, want zijn enthousiasme levert af en toe wel wat gevaar op. Dan is het plotseling raak en een mooie roofblei hangt. Deze actie zet alle zintuigen direct weer op scherp en ook dit nieuwe fotomoment komt als geroepen.

De dag gaat nu langzaam voorbij en we verheugen ons nog steeds in hetgeen we allemaal hebben meegemaakt. Philipp vist ook stug door en wil nog wel een mooie vis drillen. En hij komt aan zijn trekken als er nog een paar mooie baarzen aan de hengel gaan hangen. Hij staat bijna te springen in de boot als de vissen keer op keer weer weg schieten. Dit is natuurlijk waar zijn vader op heeft gehoopt, samen met zijn zoon een onvergetelijke dag beleven. En natuurlijk horen daar ook weer (digitale) plaatjes bij.

Onvoorstelbaar dat zo’n knulletje het allemaal weet vol te houden.
We hebben een topdag gehad en ik heb weer een cadeau ontvangen, een vader-zoon dag die nooit meer zal worden uitgewist.

Ik krijg later nog een paar reacties, waaruit ik op mag maken hoe super het was:

Noch einmal geanz herzlichen Dank für den tollen Angelausflug gestern. Dies war ein ganz tolles und unvergessliches Erlebnis auch für Philipp!

Meine Frau war sehr begeistert und hat sich sehr gefreut, dass wir so einen aufregenden Tag hatten. Sie hat allen Kollegen in der Firma den "Waller" gezeigt.

Dat het kan verkeren blijkt al heel snel. Een dag later wordt ik gebeld vanuit België. Of vader en zoon (9

jaar oud) samen kunnen komen. Is dit niet te jong? Ik laat hem weten dat dit geen enkel probleem is en

zodoende arriveren ze enkele dagen later op dezelfde plaats. Het is 30 augustus en de dag is dan al veel verder gevorderd en de temperatuur nog hoger.

Hoewel we een hele fijne dag hebben, gaat die ene vis die we haken ook nog verloren. Wel hebben we vele technieken geoefend en hebben zowel vader als zoon met de boot kunnen varen. Ze komen binnenkort nog een keer om het over te doen en dan met vis……..

Bovendien zal ik dan de SD kaart van de camera extra goed bestuderen alvorens de beelden te wissen!

Onderstaand de reactie op deze andere bijzondere dag!

Nogmaals bedankt voor de toffe en leerrijke dag gisteren. Wouter is uiteindelijk voorbij Antwerpen als een blok in slaap gevallen. De teleurstelling van de verspeelde vis is hij al vergeten, nu kijkt hij terug op een stoere dag...

We gaan dat zeker nog eens terug doen, en ik zal je tijdig een berichtje sturen hieromtrent.

Het plezier was er, de interesse ook, de skills beginnen te komen en de eerste gevangen vis is bijna een feit...