Bonjour! Deze dag breng ik een dag met Mark door op een echte Hollandse rivier. Frank heeft geboekt bij een collega die vloeiend Frans spreekt. Deze kan hem echter niet gedurende zijn hele verblijf in Nederland begeleiden. Daarom neemt hij genoegen met een dag Frans van de schoolbanken. En ik kan je verzekeren dat ik daar al heel lang niet meer op heb gezeten! Onze vakantiebestemmingen hebben niet bijgedragen aan het onderhoud / verdere ontwikkeling hiervan. In Scandinavië spreken ze immers ook geen woord Frans.
Het begin is geen enkel probleem. We treffen elkaar bij de snelweg en rijden samen naar de helling. Een puur Nederlandse rivier wacht op ons. In het verlengde overigens van de locatie waar ik een dag eerder was. Daarom weet ik nu al dat er hard zal moeten worden gewerkt.
De taalhandicap helpt daar niet echt bij, maar we komen een heel eind.
We varen eerst een stuk stroomopwaarts en ik zoek een veelbelovende stek. Daar blijken een paar karpervissers eender over te denken. Ik vraag hen naar de lijnen, zodat ik die kan mijden.
Dan beginnen we met het verticalen, waarmee ik ons de beste kansen toedicht. Wanneer we bij het laatste kribvak aankomen, verneem ik een wriemel en een heel klein snoekbaarsje is gefopt.
Dan gaan we verder en verder en verder. We werpen interessante plekken uit op zoek naar " le brochet", ofwel snoek. Ook variëren we met het aas en blijven maar gaan. Op een stek waar ik tot nu toe altijd succesvol was, denk ik ook nu een kans te maken. Je raadt het al: niets! Andere boten schuiven langs en overal is het armoede wat de vangsten betreft. Zelfs bij een veerboot, die het water schitterend in beweging brengt, is er geen teken van enig (vis)leven.
Dan maar naar de overkant, bij de ingang naar een sluis. Ik vaar stroomafwaarts met het talud mee, zo van 3 naar 6 meter en weer terug. Het wil maar niet lukken. Dan ga ik weer terug van de sluis naar de rivier en warempel, wanneer de shad het talud afhuppelt, wordt deze gegrepen. Een mooie snoekbaars maakt ons duidelijk dat er nog steeds hoop is. Dus gaan we nog een keer dezelfde weg, in de hoop dat Mark nu ook iets gaat vangen. Het blijft bij een wriemel op mijn shad.
Toch heeft iets mij wakker gemaakt en snel vaar ik weer naar de stek waar ik doorgaans altijd wel een visje vang. Ik ga weer stroomafwaarts met het talud mee en ja hoor, een keiharde aanbeet! Een mooie stevige snoekbaars gaat het gevecht aan. Dan gaat het alsnog mis, ik los de vis. Nu gaat er bij mark ook iets gebeuren en hij vangt een echte riviersnoekbaars (sandre) op de harde stroom. Hij voelt de aanbeet tot in zijn schouder en ik weet zeker dat hem dit lang zal heugen. Hij begon er namelijk telkens weer over.
We vissen dit traject nu een aantal keren af en scoren een paar prachtige vissen. Ook lossen we er nog een paar. Maar het is weer eens gebleken. Wanneer je op het juiste moment op de juiste plaats bent, blijkt weer wat er mogelijk is. Doorzetten en volhouden is het enge devies. Als na enige tijd de aanbeten uitblijven, gaan we terug richting trailerhelling. We hebben nog veel tijd en vissen daarom nog lenge tijd de ene na de andere stek uit. De wind speelt ons wel parten en daarom zoek ik zoveel mogelijk de luwte op. Andere boten blijken dikwijls helemaal visloos en dan ben ik weer blij met elke vis die wij hebben kunnen bemachtigen.
De zon heeft nu helemaal doorgezet en de bewolking is helemaal verdwenen. Het gevolg is dat het steeds drukker wordt op het water. Naast de intensieve beroepsvaart, verschijnen er steeds meer recreanten. Mark is echter slecht voorbereid op die brandende zon. Mijn zonnebrandcreme wil hij eerst niet, later wel. Een pet heeft hij niet bij zich en daarom verkoelt hij zijn hoofd en armen regelmatig met water uit de rivier. Ik zie hem langzaam sterven.... Ten slotte stel ik voor nog een stukje te slepen. Dit kost ons nog een plugje, maar levert helaas evenmin vis op.
Het is wat mij betreft mooi geweest. Bovendien moet Mark de volgende dag voor dag en dauw op voor zijn laatste visdag tijdens deze hengelsportvakantie in Nederland. Daarna wacht de thuisreis, dus alle reden om nu nog wat rust te nemen. Nadat de Tomasco voor de laatste keer door de Peugeot 406 op het droge is getrokken, neme we afscheid en heeft mark verklaard zeker terug te willen komen tijdens een volgende vakantie. Au revoir dus!
