16 december. Met Frans struinen in de polder

Het was het oude liedje, zoals met vele vismaten. Het lukte telkens niet om een datum te prikken. Maar de aanhouders winnen en zo kwam er uiteindelijk toch een afspraak tot stand.

Daags van te voren besloten we de boten op stal te laten. We gaan morgen vanaf de oever vissen.
Omdat we er een lekker ontspannen dagje van wilden maken, dronken we bij mij thuis eerst nog een kop koffie. Hierna vertrokken we naar de jachtvelden. Hoewel ik hier vaker was geweest in verband met andere activiteiten, had ik hier nog geen hengeltje uitgeworpen.

We parkeerden de auto op een mooie plek langs één van de kleine vaartjes en gingen aan de wandel. Frans zette direct een favoriete poldershad op de speld en ik koos voor een ondiep lopend plugje. We struinden heerlijk langs de oever en wierpen al pratend het watertje af. Het zag er veelbelovend uit, maar tot in het centrum van het dorpje bleef het rustig. Daar tussen de stenen kade en de duiker onder we weg, kwam er wel actie. Frans kreeg zijn eerste aanbeet van een kleine snoek, maar we kregen niet de kans deze rover even aan het water te onttrekken.

Aan de andere kant van de brug was het bij Frans wel direct raak. Snel voegde ik me bij hem en kon zodoende meegenieten van de dril en de landing. Daarvan wilde ik wel een plaatje schieten. Omdat mijn eigen toestel in de auto was gebleven vanwege de natte weersomstandigheden,  moest de kleine camera even uit de tas van Frans worden opgediept. Toen dit allemaal was gelukt en Frans de juiste pose aannam, was het blijkbaar genoeg geweest voor de vis. De enige juiste reactie van Frans was het meegeven aan de sterke drang van de vis om terug te keren in haar element.

We volgden vervolgens een smalle tocht, die met helder water was gevuld met een diepte van ongeveer een meter. Hoewel we hoopvol waren gestemd, werd ons geduld op de proef gesteld. Maar bij een bocht aangekomen, gingen onze harten weer sneller kloppen. We kregen weer aanbeten, hoewel nog niet heel erg overtuigend. In ieder geval hadden we veel actie en raakten we overtuigd van het aanwezige bestand. Af en toe bleef er een vis hangen, maar de meesten wisten zich weer van de haak te ontdoen. Hoewel de regen ons testte op watervastheid, beleefden we fijne momenten en besloten na een paar vissen te hebben gevangen, terug te keren en vanaf het kruispunt een andere vaart te volgen.

Vanwege de kleur van dit water, hadden we er weinig vertrouwen in. Maar soms moet je het eerst een kans geven. En die kans gaf Frans door zijn aasje zo ver mogelijk in het verlengde van het water uit te werpen. Hij was nog maar net bezig met het binnen halen, toen ons vertrouwen in één klap terug kwam. Een felle aanbeet liet ons zien dat de snoek in dit water op geen enkele manier hinder ondervond van de kleur van het water.
Vol goede moed gingen we verder en werden steeds enthousiaster. Menig snoekje liet zich verleiden tot een aanbeet. Geen grote vissen, maar wel heel fel en enthousiast.

Bij een driesprong aangekomen, hadden we allebei het idee dat hier snoek moest huizen en al snel lokte Frans een aanbeet uit. Helaas bleef deze vis niet hangen. Vanuit de overtuiging dat dit niet de enige vis op deze locatie was, zette hij door. Ik stond ondertussen toe te kijken en vond het schitterend hem zo bezig te zien. En ja hoor, niet veel later was het wel raak. Terwijl Frans de vis drilde, liet ik hem weten voor de double hook-up te gaan. Een inderdaad het lukte wel heel snel. Een grotere vis trok mijn hengel krom en maakte het feest compleet. Toen Frans zijn vis had geland, kwam hij naar mij toe en wachtte de landing af. Ondertussen had hij ook zijn camera tevoorschijn gehaald en zodoende kon ons resultaat mooi worden vastgelegd.

We zetten onze tocht voort en bemerkten ook dat het niets uitmaakte wie er voorop of achter liep. We bleven vissen vangen.

Ondertussen genoten we van de omgeving en de rust. Ons heel goed bewust zijnde van de omgeving waar we deel van uit maakten, bleven we het water bestoken met onze aasjes. Mijn plugje was al lang weer opgeborgen en een oude vertrouwde Seashad maakte in het verleden behaalde resultaten waar. De teller liep gestaag op en regelmatig moest één van ons weer afdalen langs de oever om onze vangst in ontvangst te kunnen nemen.
Dan was het prettig wanneer je hand boven het hoofd wist, die het omhoog klauteren makkelijker maakte.

Ondertussen waren we flink verwijderd geraakt van de auto, terwijl onze magen hun ongenoegen over het uitblijven van de verlangde vulling steeds duidelijker kenbaar maakten. Daarom wandelden we stevig door en bereikten na links en rechts toch nog een worpen gemaakt te hebben, ons voedsel. Daar deden we ons dankbaar tegoed aan, evenals aan een warme slok drinken. Hierna zetten we nog even voort, langs een stuk water dat we nog niet eerder met een bezoek hadden vereerd.

Onze energie begon echter flink af te nemen en daarom vonden het welletjes.  Na een dag intensief vissen in dit polderwater waren we 20 vissen wijzer. Allemaal snoeken van klein formaat. Wat een plezier hebben we gehad!