Vele jaren hebben we niet samen gevist. Oorzaak: een hersenbloeding. Maar gelukkig is het er nu van gekomen. Eindelijk!! Voordien hebben we samen gevist in Denemarken en in Ierland. In Nederland hebben we veel memorabele momenten gekend en dan ineens gebeurt er iets dat alles totaal anders maakt. Maar nu,
eindelijk is het dan weer zo ver.
Echter niet eerder dan na enkele afzeggingen. Het leek er lang op dat het niet mocht doorgaan. Dit weekend gebeurt het dan toch eindelijk.
Na een gezellige avond, treffen Bart en ik de voorbereidingen voor onze visdag. Dit wil zeggen dat het geen lange dag zal worden. Ik heb gekozen voor de dichtstbijzijnde locatie en een redelijk laat vertrek van huis. Zodoende dobberen we om een uur of 9.30 op het water. Ik zet direct koers richting rivier. Een eventuele stek voor een verticale baars is al bezet, dus kan ik direct door.
We slepen dieplopende pluggen, zowel groot als klein en verticalen een interessante stek af. We krijgen geen enkel "commentaar".
Dan naar een andere plek, verder van de rivier af en ook hier laten we onze dieplopende pluggen hun werk doen. Deze kwijten zich niet erg van hun taak en dus gaan de verticale shads weer de diepte in om de indrukwekkende signalen tot leven te roepen. Niet dus!
Ondertussen verstrijkt de tijd en vaar ik op volle snelheid naar onze laatste stek. Hier vissen we uitsluitend verticaal, maar het lijkt erop dat deze dag geen goed visdag is. Later horen we dat zelfs de stromende rivieren deze dag teleurstellend waren. Damwanden worden minutieus afgetast en glooiingen in de bodem gevolgd. Niets, helemaal niets! tenslotte zeg ik tegen Bart, nog één keer langs die damwand en dan is het klaar. Ik zet koers richting damwand en wanneer we er bijna zijn, voel ik een tikje op mijn shad, direct gevolgd door een echte tik. De vis hangt en de dril kan beginnen. Een kapitale baars doorsnijdt de oppervlakte. Het net gaat er onder, zodat we deze vis niet verspelen.
Eindelijk!!Na het onthaken en fotograferen gaat de baars van 41 cm terug in zijn element en pakken wij de hengels etc. in. Na een vlotte vaart richting helling, trekken we de boot het water uit. Niet veel later kondigen we het thuisfront aan dat we vertrekken.
Thuis wacht ons een heerlijke lunch met pompoensoep en vele andere lekkere dingen. Dan is de middag ook al weer voorbij en vertrekken Bart en Christine met hun hondje. Wat de komende tijd aan hen herinnert is het mooie bloemstuk met daarin een bloem uit het bruidsboeket van Greetje. Een uur later zet ik Greetje af op het station, zodat ze morgen weer oppas-oma kan zijn en heb ik het rijk helemaal voor mij alleen.
