28 november. Snoekbaarzen voor Frank

Frank is twee keer eerder geweest en heeft er weer ontzettend veel zin in. Na het vangen van meerval en grote snoeken, gaat de voorkeur uit naar snoekbaars.

We, Frank en ik,  hebben al eens eerder gekeken naar de mogelijkheden op verschillende rivieren en hebben daarbij geconstateerd dat lang niet alle openbare en vlottende wateren zomaar bevist mogen worden. Nee, was het maar zo simpel. Behalve met beroepsvissers hebben we te maken met verenigingen die hun "belangen" verdedigen door wateren uit de Vispas te houden. Misschien wel onder druk van de eigenaren, die zeggenschap willen houden over het water dat ze verpachten onder voorwaarden. In ieder geval valt er nog heel veel te doen, alvorens we onbekommerd onze aasjes in de verschillende rivieren en zandgaten kunnen aanbieden. Zolang de overheid geen werk maakt van het beëindigen van allerlei verjaarde wetgeving en aanverwante rechten, zullen wij niets begrijpen wat men beoogd met het  laten voortbestaan van belachelijke verordeningen. De regels in het verkeer worden voortdurend geactualiseerd om aan veranderende omstandigheden te kunnen voldoen. Voortdurend wordt er onteigend in het algemeen belang.  Hoezo "Heerlijke rechten" en "Gemene Weiderechten" in een tijd dat de gehele visserij een totale metamorfose heeft ondergaan.

Beroepsvissers die vergunningen afgeven aan sportvissers, terwijl ze niets, maar dan ook helemaal niets doen dat in het belang is van die sportvissers. Mij gaat het in ieder geval niet in de koude kleren zitten als zo'n beroepsvisser een snoekbaars van rond de tachtig centimeter als een stuk oud vuil in een ton sodemietert. Dit beeld zal ik na deze visdag dus nooit meer vergeten. Nog erger wordt het als je hoort dat er mensen in de sportvisserij werkzaam zijn, die in de kont van de beroeps kruipen om hun "eigen" belangen beter te dienen.
Wanneer catch & release de norm is geworden, wat wil je dan als vereniging bereiken met het vasthouden aan eigen rechten op en aan de grote rivieren? Enfin, wij hebben besloten deze dag toch zo'n water op te gaan, wij storten ons bewust in het avontuur.

Ik ben ruimschoots op tijd en heb op enig moment alles klaar staan om zo het water op te kunnen. Frank heb ik echter nog niet gezien. Ik loop eens in de richting waaruit hij zou moeten komen en meen in de verte toch zijn auto te zien. Wanneer mij enige tijd later een auto passeert, die hem tegemoet komt, beseft Frank blijkbaar dat het hier niet dood loopt en rijdt hij mij tegemoet. Na een hartelijk welkom zitten daarna dan ook spoedig op het water.

Met de ervaringen van de voorgaande keren vers in het geheugen, zet ik in op stekken die me goed gezind waren. Maar een andere dag betekent blijkbaar ook andere mogelijkheden en in dit geval geen betere maar slechtere. Na enige tijd intensief de bodem te hebben afgezocht, besluit ik verder te zoeken. Maar ook op de andere stekken blijft het angstvallig stil. Dan vaar ik een flink stuk door in het vertrouwen daar wel vis te kunnen vangen...... Maar verbaasd zie ik hoe ter plaatse een bulldozer zand in het water schuift. Blijkbaar is men voornemens hier blijvende veranderingen op of aan de oever aan te brengen. Nu betekent het dat het water vol zand is en dat er smerig schuim op het water drijft. Het effect is dat ook hier geen vis kan worden gevangen.

Dan maar een flink stuk verder varen om een zandafgraving te onderzoeken. Dit loopt geheel anders dan gepland. Ik vaar het gat op en zie al snel een boot in mijn richting komen. terwijl ik de dieptemeter bestudeer, komt de boot naderbij en de schipper spreekt me aan. Of ik niet weet dat je hier niet in mag varen? Nee dat weet ik niet en het bord bij de ingang geeft zoveel tekst dat ik daar geen invaarverbod in herken. In ieder geval heb ik met een beroepsvisser te maken en deze wijst erop dat hij hier netten uit heeft staan. Ik ben nieuwsgierig en vraag naar de vergunningen ter plaatse. Ja hoor, die geeft hij uit à € 75, = per jaar!! Dan vraag ik naar zijn kaartje. Die heeft hij op de grote boot, waaraan nog een sloepje is vastgemaakt. Hij laat me weten dat er nog een paar netten gelicht moeten worden en dat we ons dan bij hem kunnen voegen op de grote boot. Ondertussen mogen we voor op de put wel even blijven vissen op baars en mocht de politie komen, dan kunnen we zeggen "vrienden" van hem te zijn!

Hij gaat de netten lichten en wij proberen de baars aan de tand te voelen. Mijn Fast Eddy met zijn rode staartje wordt al snel gegrepen en de eerste vis van de dag, een baars van midden dertig cm, komt boven.
Ik heb nu hoge verwachtingen maar deze worden al weer snel de grond in geboord. Het blijft bij die ene vis.
Dan zien we onze beroeps naar de groet boot varen en bewegen ons ook die kant op. Ik krijg mijn kaartje en een vergunning ter inzage. Hierop staan alle oevers waar vanaf gevist mag worden aangegeven. In mijn beleving zie ik opmerkelijk veel overeen komsten met de plaatselijk verenigingen! Op mijn opmerking in het justitieel ongelijk dat deze beroeps onlangs heeft gekregen inzake het uitgeven van bepaalde vergunningen, laat hij weten dat hier niets van klopt. M.a.w. hij is onder en boven de wet? Ik vraag het hem niet, maar denk er het mijne van. Ten slotte vertelt hij ons over de honderden kilo's baars die hij hier deze week heeft gevangen en zijn duurzame manier van vissen, door het gebruik van bepaalde maten mazen, die nog strikter zouden zijn dan wettelijk voorgeschreven. Hij toont ons nog een snoekbaars van flinke afmetingen en flikkert deze dus even respectloos terug als dat hij alle vis dood laat gaan. Ik ben toch wel benieuwd naar de bestemming van deze (dode) vissen. Onthutsend vind ik het dat de baarzen naar Zwitserland gaan en de brasem naar Rusland. Een belangrijk exportproduct? Of simpel roofbouw op een visbestand dat middels uitsluitend sportvisserij een veelvoud aan duurzame opbrengsten kan opleveren? Politiek wordt toch eens wakker!!!!!

Ik weet even genoeg en wij gaan weer de rivier op. Bij de ingang naar de put blijf ik peuteren in de "wetenschap" dat hier toch vis moet zijn. Vast wel, maar of ze te vangen zijn? Dan gebeurt eindelijk waarnaar ik zo lang heb uitgezien. Die keiharde beuk op mijn verticaalhengel komt van slechts drie meter diep. Dit had ik niet gedacht, maar nu weet ik beter.
Wat een beauty zeg.  Na de nodige plaatjes gaat de vis natuurlijk weer terug.........
Gelukkig heb ik in de persoon van Frank een goede visser aan boord en hij weet mijn voorbeeld dan ook feilloos op te volgen. Hij maakt daarbij gebruik van de Komodo's die ik hem aanbied.

We proberen het nog een keer en warempel op dezelfde diepte krijgt Frank ook een mooie aanbeet. Deze zet hij vervolgens ook om in een mooie stevige snoekbaars. En dat met een hengel die hiervoor eigenlijk niet is bestemd. Door problemen bij de weg was er geen mogelijkheid geweest om zijn verticaalhengel uit de eigen boot te halen. Dit bleek al snel geen enkel beletsel om mooie vangsten te boeken. Met de lange hengel manoeuvreerde Frank de shads rakelings over de  bodem en tot vier maal toe kwamen er schitterende snoekbaarzen boven.

Zo zagen we de zon letterlijk en figuurlijk helemaal schijnen. Het was tamelijk koud en Frank was niet helemaal fit en zorgde er voortdurend voor dat de koude wind geen invloed had op zijn adem, behalve bij het maken van de foto's, opdat we wisten wie de vanger van deze tropeeën was.
opmerkelijk was ook het succes van de nieuwe shads. Vooral de donkere kleuren deden het erg goed. Vandaar dat we niet alleen de visser en de vissen hebben vereeuwigd, maar ook de vangers.

Van een paar vierkante meter kwamen vijf mooie bissen tevoorschijn. En dit terwijl we al uren aan het zoeken waren. Ik besloot ons het volgende kribvak in te later drijven en ook hier wisten we, eveneens op drie meter diepte, nog een snoekbaars te vangen.
Hierna was het over en wat we ook probeerden, er kwam geen reactie meer. Blijkbaar was het bijtuurtje voorbij. We besloten dat we terug gingen varen, omdat we ver van de helling zaten. Dan konden we tenslotte nog even in de directe nabijheid van de helling proberen, voordat de boot op de trailer ging.

Helaas konden we de teller niet verder opkrikken, maar waren uitermate tevreden dat onze inzet uiteindelijk in een aantal mooie vissen had geresulteerd.
Nadat de boot op de trailer lag, nam ik afscheid van Frank en begon met het inpakken van de spullen.
Toen alles weer was opgeruimd, aangesloten en vastgesjord,  kon ik ook aan de thuisreis beginnen.
Alleen die beroepsvisser zit me nog steeds dwars.