17 november Gericht op roofblei in november!!

Met sommige mensen valt het niet mee afspraken te maken. In die categorie val ik zelf ook wel eens, maar Lambert kan er ook wat van. Deze hard werkende vismaat moet zijn slag slaan in het weekend en daar zelfs af en toe een (vis)veer laten. Maar gelukkig konden we onze plannen nu doorzetten.
Dan komt de altijd terugkerende vraag: "Waar gaan we vissen?".

Vanwege de mist durfden we de grote stromende wateren niet aan. De andere schepen zijn dan toch  te sterk en de boetes (o.a. voor het ontbreken van reflectoren) liegen er niet om. Het belangrijkste is en blijft dat sportvissen plezierig dient te blijven en dat je geen onnodige risico's neemt die het plezier kunnen bederven. Dus werd het een water zonder scheepvaart in een deel van het land waar de weersvooruitzichten goed waren. In ons geval betekende dat: goed zicht.

In deze tijd van het jaar hoef ik zo nodig niet zo vroeg. De klok gaf 9.00 uur aan toen ik me meldde bij de kapitein van deze dag. Exact volgens afspraak. Gauw mijn spullen overladen, het meeste direct in de boot, en rijden maar weer. Even later kan de boot het water in. Lambert stelt voor dat hij voorin de Marcraft plaats neemt en de elektro bedient, zodat ik de 40 pk Honda kan bedienen.
Zo gezegd en zo gedaan, daar gaan we.

We varen een heel stuk de rivier op, tot Lambert aangeeft dat we hier het beste kunnen starten. We werpen onze shads en pluggen op een relatief diep stuk water, Langs de oevers , over het midden, noem maar op. Maar wat we ook proberen, we zijn een week verder en alles ligt weer open. Dus geen herhaling van een week eerder, maar hard werken om een vis aan de schubben te komen. Uiteindelijk komen we bij een ondiepe plaat en positioneren de boot zodanig dat we een snel stromende geul kunnen bestoken met ondiep lopende shads. Daar lukt het Lambert een schitterende aanbeet uit te lokken. Het is hem dus toch weer gelukt. Hij mag de grote roofblei na enige tijd de zijne noemen. Ik zet hem met zijn roofblei op de foto. Dan doet Lambert weer afstand van de vis, zodat deze in vrijheid heen kan gaan..

Niet veel later gaat er weer een vis aan de shad hangen. We weten niet goed wat we er van moeten denken, omdat we vrijwel zeker weten dat het niet om een roofblei of snoekbaars gaat. Dit zijn de vissen die hier doorgaans gevangen worden. Voor de verandering blijkt het om een snoek te gaan. Deze is ook van harte welkom. Na een leuke dril komt ze binnen en mag op de foto om daarna weer in het water te verdwijnen; onzichtbaar.

Nu heeft Lambert de smaak te pakken en strikt opnieuw een mooie roofblei. Wat zij dit toch krachtpatsers. Je bent verzekerd an een snoeiharde aanbeet en een langdurige dril. Zo nu ook weer. De vis maakt weinig kans te ontsnappen bij zo'n ervaren visser. Toch boft ze weer dat deze visser geen onnodige levens neemt. Hij is immers van de catch & release.

Bij mij wil het nog niet vlotten en Lambert stelt voor terug te gaan naar een eerder beviste stek. Daar zouden gewoon vissen moeten zitten en wie weet doen ze het nu wel. We driften andermaal het hele stuk af en bestoken zowel de oevers als de stroomnaden. De bodem wordt afgetast en alles wordt er aan gedaan om een vis aan de lijn te krijgen. In een ontspannen en relaxte sfeer gaan we zo voort, ondanks het feit dat het belletje daar beneden niet gaat rinkelen.

Terug op de stek waar Lambert zijn slag geslagen heeft, gaan we weer gericht op de roofbleien werpen. Telkens als de shad uit de stroom komt, passeert deze waterplanten en menig maal komen er wat verse groenten mee. Zo ben ik bezig en meen dat de grens van de waterplanten tevens de kans op een roofblei markeert. Dan ziet Lambert hoe een mooie roofblei mijn shadje grijpt. Mijn hengel slaat dubbel en ook ik mag zo'n krachtpatser drillen. Na  indrukwekkende runs kan de vis worden gepakt en binnenboord worden gehaald.De plaatjes worden geschoten en de vis wordt weer vrij gelaten. het ritueel dat zich telkens herhaald en nooit verveeld.

Omdat de tijd inmiddels aardig is gevorderd, besluiten we terug te gaan naar de trailerhelling. Daar kunnen we nog een stuk aftrollen en eventueel nog verticalen. Omdat ik hier vaker ben geweest en de Honda mag bedienen, kan ik mij  eigen koers varen. Langs een damwand hab ik vaker mooie vissen gevangen en dus stuur ik de Marcraft er vlak langs. Lang hoef ik niet te wachten, want mijn plug heeft iets gehaakt. Even twijfel ik of het de bodem zou kunnen zijn. Maar dan weet ik het zeker, de lijn schuift van de over af en aan het einde van de lijn ervaar ik een flink verzet tegen de boosdoener die de vis in zijn beweging beperkt. Na een stevige dril kunnen we ook deze vis landen. Een schitterend getekende snoek, met prachtige kleuren. Wij zijn weer helemaal happy met dit resultaat. De grote brede  kop doet vermoeden dat deze vis nog  formidabele afmetingen kan bereiken. Wij hopen haar dus nog vaker te ontmoeten.

Hierna is het afgelopen met de vangsten. Zowel slepend als verticalend blijven we zonder vis. Lambert voelt nog wel een tik, maar hier blijft het bij. Dan gaat de boot weer uit het water en rijden we naar de stalling, waar de Marcraft mooi droog staat, in afwachting van de volgende trip. Zelf ga ik weer richting Tiel, waar ik bijna anderhalf uur later moe maar voldaan aankom. Lambert nogmaals bedankt!!