13 november Gewoon gezellig samen het water op.

Annelotte is een echt buitenmens en dan kun je met mij best iets delen. Dus gingen wij samen het water op. Niet een hele dag, want daarvoor ontbrak haar de tijd, maar lang genoeg om een paar snoeken te vangen.

Ik was bijna gereed met de boot toen Annelotte arriveerde. Dus duurde het niet lang dat we onze trip konden aanvangen. Het was nog behoorlijk koud, zo vroeg in de ochtend. Dit maakte dat ik de tas met handschoenen niet voor niets had meegebracht. Annelotte zocht zich een paar uit en wist zich verzekerd van warme handen.

We vaarden langs  mooie oevers en kwamen af en toe een ander bootje tegen. Weinig vissers overigens. Er lag redelijk wat blad e.d. in het water, zodat er regelmatig binnen gehaald moest worden om die ongewenste vangst te verwijderen. Maar wij verveelden ons niet, omdat er voldoende was om te bespreken. Ook de omgeving bood voldoende aanknopingspunten en dan verstrijkt de tijd vanzelf.
Omdat we op tijd terug moesten zijn in verband met andere afspraken, keerden we een uur of twee later om de terugreis te aanvaarden.

Toen kwam de eerste aanbeet door. Annelotte wist de vis bij de boot te brengen en liet de rest aan mij over. Daarvoor ben je immers ook visgids. Ik haalde de speciale handschoen te voorschijn en toonde het gemak van haken zonder weerhaak. De vis werd zodanig aangegeven dat de vinger in de handschoen keurig voorbij de voorste kieuwboog  gleed en de andere hand de vis kon ondersteunen. Zo ging Annelotte op de gevoelige plaat. Eigenlijk kun je dit dus niet meer zeggen, nu de telefoon als camera dient. Razendsnel werd deze gebeurtenis wereldkundig gemaakt, want zo'n eerste keer in je leven een snoek vasthouden is natuurlijk niet zomaar iets. Overigens blijven ze een stuk kleiner dan paarden en daar draait Annelotte haar hand niet voor om.

We zetten onze zoektocht voort en ondertussen werd de eindtijd bijgesteld. Afspraken vielen weg en andere werden bijgesteld. Wel zodanig dat wij langer op het water konden zitten.
We vervolgden onze weg en kwamen allerhande taferelen tegen. Zoals een erewacht van meeuwen voor een gestorven gans.

Toen de trailerhelling in zicht kwam en het er op leek dat het bij één snoek zou blijven, kwam alsnog die tweede aanbeet. Deze vis was iets groter en gaf Annelotte een behoorlijke strijd. Op enig moment kon het net er toch onder en was de vis veilig. Die situatie benut ik om alle hengels goed op te ruimen en ruimte in de boot te maken. Geen pluggen meer in het water of ergens los in de boot, is het motto.
Dan gaat de handschoen aan en geef ik de vis zodanig aan dat deze kan poseren in de handen van Annelotte.

Ook nu gingen de beelden in no time de wereld over en konden nog meer mensen delen in onze vreugde. Ondertussen zwom de vis natuurlijk al weer rond. Bij de helling aangekomen, namen we afscheid en besloot ik nog even door te gaan. De boot lag nu toch in het water, dus waarom niet?

Dit werd een taai gebeuren, want lange tijd gebeurde er helemaal niets. En zo te zien evenmin bij collega's die andere technieken hanteerden. Nadat zelfs mijn ultieme locatie zonder aanbeet bleef, aanvaardde ik de terugreis. Plotseling werd mijn handhengel echter toch nog op de proef gesteld en de vis deed me verbazen. Met een lande horizontale sprong liet deze het hele lijf in volle glorie aanschouwen. Na enkele felle runs, was de energie op en kwam de vis binnen. Dit gaf veel voldoening moet ik zeggen.

Na deze enerverende gebeurtenis ging het welgemoed verder. Tot het einde leek het er op dat het hierbij zou blijven.Toen ik bij de helling was aangekomen en alles aan het opruimen was, begon de standhengel hevig te stuiteren. Dit had ik dus echt niet meer verwacht. En tot mijn stomme verbazing bleek het ook nog om een snoekbaars te gaan. Zo kwam er een klinkend eind aan een mooie visdag.