6 oktober 2012. Na regen komt zonneschijn!

Na eerdere afzeggingen dreigde deze dag letterlijk en figuurlijk in het water te vallen. Ynze zou met zijn jongens nog een keer mee, maar er rustte geen zegen op. Op de valreep hebben we besloten elkaar om 13.00 uur te treffen. Dit bleek achteraf een uitstekende beslissing te zijn. We gingen uiteindelijk met z'n drieën. Ynze, Andrys en ikzelf.
Eerder wilden we om 8.00 uur al aan de bak, maar de grote hoeveelheid regen die in het vooruitzicht werd gesteld, leidde ertoe dat we de ochtend aam ons voorbij lieten gaan.

Direct na de middag vaarden we uit. Op weg naar de jachtvelden. De lucht klaarde zienderogen op en blauwe vlekken  werden zichtbaar, zodat de zon in de gelegenheid werd gesteld ons af en toe op te warmen. Ynze ontfermde zich over zijn zoon en zo kon het slepend vissen snel in gang worden gezet.
Niet veel later stond de hengel van Andrys al in de hengelsteun. Het viel hem niet mee om lang en geconcentreerd te vissen. Maar wat wil je ook verwachten van een 8 jarige. En anderzijds wil zo'n joch ook eens meemaken wat zijn oudere broer al heeft ervaren. Dit heeft hij nu echt meegemaakt.

Deze dagen gebruik ik vooral om te slepen. Niet ingewikkeld doen en ook aandacht besteden aan de omgeving. We waren al geruime tijd onderweg, maar het wilde niet echt opschieten.
De regenval van de afgelopen week en de daling in de watertemperatuur zal er wel debet aan zijn. Toch kwam ineens die mooie aanbeet door. De Timber Tiger die op een meter of vier diep liep, werd gegrepen. Vol overgave had de snoek zich op de plug gestort. De dril op de Titanhengel voelde goed aan en al snel kon de vis worden geland. Andrys vond het maar zo zo. Zelfs een snoek van 75 cm kan blijkbaar heel veel indruk maken!

We zetten onze tocht voort terwijl Andrys zich vol overgave op het meegebrachte eten en drinken stortte. De eetlust was duidelijk opgewekt en nu maar hopen dat de vissen dit voorbeeld zouden volgen! Wij moesten echter veel geduld hebben. Deze werd uiteindelijk wel beloond. Een winde had zich op de dieplopende kleine plug gestort. Wat een verrassing, want zo laat in het seizoen vang ik ze zelden meer.
Andrys mocht fotograferen en zijn vader fotografeerde het geheel. Zo kun je toch leuke plaatjes schieten.

Toen deze vis was teruggezet, kwamen we bij een stukje stromend water. Omdat ik daar toch meer activiteit verwachtte, ging de elektromotor te water. Langzaam varend bleef ik in de buurt van de stroming. Andrys bleef eten en  zijn vader en ik wierpen de stek af met diepduikende plugjes. Al snel kreeg Ynze een keiharde aanbeet. Helaas bleef de vis niet hangen. Een paar worpen later was ik aan de beurt. Deze vis bleef wel hangen en ging er als een speer vandoor. De slip had het even zwaar te verduren. Toen werd het rustiger aan de andere kant van de lijn en kon ik een leuke roofblei landen.

Hoewel we nog talloze worpen hebben gemaakt en de roofbleien het water her en der deden opspatten, kwam er geen aanbeet meer. Zo langzamerhand werd het ook tijd om terug te keren, want in een middag zitten nu eenmaal minder uren dan in een hele dag. De uren die we hadden gekozen waren wel de allerbeste van deze dag.
Wel kregen we geruime tijd gezelschap van een ijsvogel die regelmatig een duik in het water nam.
Ik heb de gelegenheid genomen veel foto's te schieten en gelukkig zitten er bruikbare bij.

Zo zie je maar weer wat een dag vissen allemaal op kan leveren. En dank zij het meegebrachte eten werd er ook nog een maag gevuld.
Vlak bij de trailerhelling herhaalde de eerste aanbeet van de dag zich, maar nu wist de vis zich van de plug te ontdoen. Waarschijnlijk weer een mooie snoek, maar dat blijft gissen.
Hoewel we op meer hadden gehoopt, waren we blij met de drie gevangen vissen en drie verschillende soorten! En dat deze dag doorgang had mogen vinden stemde ook tevreden, want voor hetzelfde geld hadden we het weer moeten afzeggen.