Het kriebelde weer. Anne ik moesten weer eens achter de snoeken aan! Daarom hadden we afgesproken aan een favoriet stuk water. Voor dag en dauw was ik al onderweg om op tijd bij de helling te zijn. Daar troffen we elkaar en hadden er ongelofelijk veel zin in.
Al snel lag de Linder in het water en konden we aan de slag. Het water is vrij simpel, niet echt groot, een diepte tot rond de twee meter en weinig waterplanten. Met andere woorden, je kunt het kunstaas betrekkelijk eenvoudig binnen het bereik van de roofvis brengen.
Toch wilde het niet direct lukken. Onderweg wierp ik nog in de hoekjes en gaatjes waar je slepend niet kon komen. Maar blijkbaar was de vis gewoon passief. Na enige tijd werd de Fatso van Anne toch gegrepen. Deze vis werd in het water onthaakt. Het begin was er. Dit gaf hoop en vol frisse moed ging het verder. De Swimm Wizz die onlangs nog een vis van 115 cm in de boot bracht, had mijn vertrouwen en beschaamde dit niet. Ook ik ving mijn eerste vis. Onze dag was in feite al helemaal goed. Schitterend weer, een prachtige omgeving, goed gezelschap en beiden een vis. Het kon alleen nog beter worden.
Maar ons geduld werd op de proef gesteld. We maakten vele (kilo)meters zonder enige actie. Het door ons zo geliefde water had echter een geweldige metamorfose doorgemaakt. In het kader van het landschapsbeheer had men stukken water afgedamd en de loop van het water omgelegd. Het schijnt tientallen miljoenen te hebben gekost. Voor ons had het niet gehoeven!!
Wel genoten we desondanks met volle teugen van alles om ons heen, met name de talrijke watervogels.
Eindelijk was er dan toch weer een vis voor Anne. Weer één van een cm of zestig. De wetenschap dat ze er waren en bovendien vangbaar, gaf een goed gevoel en zo vervolgden we onze weg. Onze kleding kon gedeeltelijk uit, om er niet uit te zweten.
Twee zwanen besloten dat onze achtervolging lang genoeg had geduurd en kozen de aanval: althans zo leek het even.
We visten tot een punt waar we niet verder konden. Hier werden enkele noodzakelijk handelingen uitgevoerd en opgelucht aanvaardden we de terugreis. Anne mocht nog een aanbeet voelen en de kolk van de dader waarnemen, maar er werd niets gehaakt. Vanuit de wetenschap dat de aanhouder wint, gingen we onverdroten voort. Bij een brug werd mijn Proptail shad gegrepen. Eer ik mijn hengel echter in de hand had, was de vis weer vertrokken. We besloten het nog een keer te proberen en warempel er kwam opnieuw een aanbeet. Deze keer was de vis de pineut. Er was zo diep geslikt dat ik de haak niet kon lossen. Dan de tang er maar op en nu lukte het bovendien het afgeknipte stuk uit de bek te verwijderen.. De vis ging terug en er als een raket vandoor.
Nog één vis werd ons gegund. En dat was een spectaculaire vangst, zoals de eerste foto laat zien..
De snoek kwam meerder keren uit het water en bood zodoende de kans om een mooie aktiefoto te maken.
Helaas lag er nog een hengel voor, maar dat mag de pret niet drukken. De shad hangt er dus als een wimpel naast. Ik zal dit in de toekomst zeker vaker proberen.
De tijd begon ondertussen te dringen. We vaarden stug door en haakten hier en daar wat waterplanten.
Toen gebeurde het ongelofelijke. Ik trok de plug door de oppervlakte naar de boot en bevrijdde deze zodoende van de planten. Toen ik de plug weer liet zakken, kwam er een snoek door de lucht gevlogen en dook de plug achterna. Deze werd inderdaad gegrepen en even voelde ik de vis in de hengel hangen. Toen was het gebeurd. Er zitten tenslotte geen haken aan de bovenzijde.
Nu moesten we echt vaart maken om op tijd weer thuis te zijn. Deze dag had vijf snoeken en enkele spectaculaire acties opgeleverd. Dit opgeteld bij de mooie omgeving en het mooie weer, was het gewoon een hele mooie visdag.
