Daar aankomen verdween de regen en naar achteraf bleek de hele dag. Wat een timing zeg!
Pablo kent ondertussen het klappen van de zweep. Wat een raar gezegde eigenlijk in een tijd dat iedere aanraking bijna strafbaar is geworden. In dit geval was het uitsluitend positief en hoefde ik weinig meer uit te leggen om Pablo een perfecte bijdrage te laten leveren aan de tewaterlating en de voorbereiding daartoe.
Ongeveer een kwartier later was het alweer raak en nummer twee meldde zich. Ongeveer dezelfde afmeting; zo'n 65 cm. We troffen het eigenlijk helemaal. Het weer werd steeds beter en we vingen onze vissen, zoals ook enkele mooie baarzen.
De tijd verstreek, maar met een bepaalde regelmaat bleven we vangen. Af en toe een baars en een snoek, maar ook iets nieuws voor Pablo. Een snoeiharde aanbeet bleek te zijn veroorzaakt door een roofblei en deze konden we goed landen.
Pablo had een nieuwe dimensie toegevoegd aan zijn repertoire.
Hij was apetrots en wilde zijn vader direct op de hoogte stellen. Dus werden er foto's met zijn telefoon gemaakt en à la carte aan Pa geserveerd. Het bleek wel dat dit werd gewaardeerd, want meelevende reacties van de andere kant van de lijn bleven niet uit. Dit herhaalde zich deze dag nog enkele keren en gaf blijk van een grote betrokkenheid.
Mooi is dit zo tussen vader en zoon te zien plaatsvinden.
We gingen steeds meer genieten van het weer en alles wat zich aandiende. ook de grote groepen ganzen en andere vogels maakten van deze dag een hele mooie dag.
Ook ikzelf mocht nog een roofblei welkom heten. Pablo had nu de smaak te pakken en ging ook met deze vis op de foto. Ondertussen hadden we terugreis aanvaard, want de dag was niet zo lang als normaal, maar wel verschrikkelijk goed benut.
Ook vingen we nog snoek en Pablo wilde nu toch ook wel een zelf zo'n rover vasthouden. Tot nu toe hadden de tandjes zoveel indruk gemaakt dat hij dit niet aandurfde. Maar een speciale handschoen biedt uitkomst en dus overwon Pablo zijn laatste angst. Hij volgde mijn aanwijzingen en stond al spoedig te pronken voor alweer een nieuwe foto. Zo kreeg Pa direct mee dat zijn zoon nu ook snoeken durfde vaste te houden. En hij zou dit nodig hebben bleek even later.
We waren al flink gevorderd op de terugweg, toen Pablo een flinke vis haakte. De dril wist hij heel goed uit te voeren en zo dwong hij de vis tot overgave. Een schitterende vis van 80 cm was de moeite waard om andermaal mee op de foto te gaan en te delen met het thuisfront. Het was immers tevens de grootste tot nu toe!
Ondertussen werd het ook tijd om de boot weer uit het water te halen. Hoewel het nog zomertijd was, werd het toch al vroeg donker en dus gingen we die kant op. We werden niet meer opgehouden door nog meer vangsten en wisten ons verzekerd van 11 vissen in de boot.
Ook dit is zo'n ritueel geworden, het hanteren van de teller. Niet dat we die altijd nodig hebben (helaas), maar menige visser aan boord geniet ervan om de stand op deze manier bij te houden en Pablo is er één van. We prezen ons gelukkig met de vangst van deze dag, de perfecte timing en alles erom heen.
Nadat de boot weer was ingepakt, gingen we huiswaarts. De afspraak was dat ik Pablo thuis af zou zetten.
Zo gezegd, zo gedaan. Toen kon ik zelf naar huis om de boot weer af te koppelen, op te bergen, de accu-oplader weer installeren enz. Altijd weer een heel ritueel, maar wel met de geruststellende gedachte dat alles weer klaar staat voor de volgende trip.
Toen ik kort daarna mijn pc raadpleegde op binnengekomen mail, bleek Pablo alle plaatjes van zijn telefoon al te hebben doorgezet.
Leuk hoor, al dat enthousiasme en combinatie met de nieuwe communicatietechnieken.
Voorlopig zit de herfstvakantie er weer op en is het wachten op een volgende gelegenheid.
