13 oktober Een ouderwetse matendag met Luus.

Door verschillende omstandigheden hadden we enkele afspraken in ons tweewekelijkse schema moeten schrappen. Maar nu kwam het er dan toch weer van. Wel hebben we nog even met de dag geschoven, maar zo konden we tenminste weer samen op stap. We kozen voor een locatie waar we lange tijd niet waren geweest.
We reizen het grootste stuk samen en raken aardig bijgepraat. Eenmaal bij de helling zorgen we ervoor dat we snel het water op kunnen.
Vol goede moed zetten we onze sleep in gang en we hebben het hele water voor ons alleen. Of is dit misschien juist een slecht teken?

Eerst slepen we een groot kanaal af, zonder enig teken van leven. Dan de bocht om en via een ondiep kanaal naar dieper water. Vooralsnog levert het niets op. Ook werpend kunnen we geen vis in beweging krijgen. Dan maar tussen de huizen. Daar gaat het eindelijk gebeuren.

We peuteren links en rechts een snoekje los.
Ik heb een zware jerkbait aan de lijn geknoopt die de snoek haast niet kan ontgaan. En eindelijk is daar die verlossende aanbeet. Hoewel ik eerst nog even twijfel, is deze twijfel helemaal verdwenen, wanneer ik het schudden van de kop van een grote vis ervaar. Hoewel Luus het niet door heeft, haal ik de vis dichterbij, zonder dat deze zich toont. En wanneer het dan zover is, weet ik het zeker, een mooie grote snoek! Daarbij zal het blijven. De vis schudt nog een paar keer met zijn grote kop en de jerkbait vliegt eruit.

Het water is her en der kraakhelder en het valt ons op dat hier niets valt te halen. Ook zien we grote scholen vis en weten dus dat er leven genoeg in het water zit. Helaas niet zodanig dat ons kunstaas regelmatig op de proef wordt gesteld. Wel voel ik nog een tik op mijn shad en na het binnendraaien zie ik dat de staart bijna is geamputeerd. Gelukkig is dit weer hersteld en kan er verder mee worden gevist.
De omgeving is echter schitterend en de vele watervogels geven hieraan extra glans.

Wanneer de woonbuurten weer hebben verlaten, begeven we ons weer via het kanaal richting trailerhelling. Ik zet kleine dieplopende plugjes in om toch nog vis in de boot te krijgen. En warempel enkele baarzen tuinen er in. Zo blijf ik ook deze dag niet visloos. Meestal komt er wel iets binnen, maar deze dag ging het er op lijken dat alleen Luus de vis aan de schubben kon komen.  Overigens was het dan ook goed geweest, want het is toch altijd weer de boot die ze vangt, waarbij de keuze voor de hengel waaraan wordt gevangen een raadsel blijft.

Lees het verslag van Luus op de site / link hiernaast: http://www.metersnoeken.nl/visdagverslagen/1964