Na een druk weekend stond ik deze maandag al weer vroeg naast mijn bed. Waarschijnlijk was mijn gast op dat moment al onderweg vanuit ons buurland. Dat deze dag zo uit zou pakken had ik toen nog niet kunnen bedenken. Alle grenzen werden verlegd. Maten, soorten en aantallen, niets bleef overeind!
Aangekomen bij de trailerhelling stond Eduard natuurlijk al weer op mij te wachten. Dus snel de boot in orde gemaakt en te water gelaten. De omstandigheden waren nog steeds zomers en het water stroomde voor geen meter. Velen houden het dan voor gezien, maar als gids ga je toch makkelijker en met vertrouwen moet ik zeggen.
We vaarden langs een zogenaamde strek, toen de eerste baars zich al meldde. Hopelijk zou dit zo doorzetten, maar gaandeweg bleek dit valse hoop. Het werd gewoon een dag van kilometers maken en verschillende technieken inzetten.
Op een locatie waar we, onder vergelijkbare omstandigheden, eerder kapitale baarzen hadden gevangen, ging het slepen met kleine pluggen op een meter of vier diep. Op enig moment voelde ik iets zwaars in mijn handhengel gaan hangen. Deze gaf ik af en zorgde ervoor dat alle andere hengels geland en opgeborgen werden, zodat los liggende lijnen of kunstaas het feestje niet konden bederven. En een feest werd het!
Het bleek om een zware vis te gaan, die regelmatig gas gaf en dan meters lijn van de molen trok. Onvoorstelbaar eigenlijk dat een 6 lbs G-Power Gamakatsu lijn in combinatie met een soepele verticaalstok als de Godfather Parabolic dit aan kan. De Spro Melissa molen levert overigens ook een verdienstelijke bijdrage.
Af en toe kwamen er grote luchtbellen naar boven, die mij vertellen wat zich onder water beweegt. De vis besloot op enig moment een kijkje aan de andere kant van de boot te gaan nemen en nam de kortste weg, onder de boot door dus. Op mijn aanwijzingen stak Eduard de hengel diep in het water en bracht deze langs de punt van de boot naar de andere kant. Enige runs later herhaalde de vis dit kunstje en Eduard volgde op dezelfde manier. Langzamerhand kwam de vis omhoog en dan zagen we die schitterende snoek, die we dolgraag in de boot wilden hebben. En niet veel later kon ik het net eronder schuiven.
We hebben de vis snel gefotografeerd, gemeten en terug gezet. Want op zich is het natuurlijk niet ideaal om bij hoge water - en lucht-temperaturen zo'n vis te vangen. De lengte bleek 98 cm te zijn en daarmee gelijk de grootste die Eduard ooit had gevangen. De eerste grens was overschreden. Snel ging de vis weer terug en werd door Eduard zolang ondersteund dat de vis zich met de vinnen helemaal in balans hield en de kieuwdeksels regelmatig heen en weer bewogen. Op mijn aangeven liet hij de vis los. Toen gebeurde wat ik niet eerder zo extreem had meegemaakt. De vis bleef stil in de oppervlakte liggen, terwijl de boot langzaam wegdreef. We keken het geruime tijd aan in de verwachting dat ze weg zou zwemmen, maar dit gebeurde niet.
Daarom zocht ik de vis weer op en als een tovenaar met zijn toverstaf, raakte ik de vis even met een hengeltop aan. Daarop volgde een explosie in het water en was ze echt vertrokken.
Na deze geweldige vangst, zetten we de toegepaste techniek met de Salmo Butcher voort. De baarzen lieten niets van zich horen. Maar er kwam een andere gegadigde, een roofblei. En deze had Eduard nooit eerder gevangen! Het was geen grote vis, 47 cm, maar daarom niet minder welkom. Al weer een grens overschreden dus en drie verschillende soorten in de boot.
Hierna werd het geruime tijd rustig. Wat we ook probeerden, we konden ondanks de verschillende technieken die we toepasten, geen enkele vis over de streep trekken. Daarom besloot ik om terug te varen naar de helling en dan de andere richting op te varen.
Ook onderweg naar de helling wilde het maar niet lukken.
Maar ongeveer op dezelfde plek als waar eerder Uwe zijn allereerste snoekbaars ving, kreeg Eduard die heerlijke aanbeet. Het was andermaal een serieuze vis, hoewel niet te vergelijken met de snoek van 98. Het duurde enige tijd en toen was ze binnen.
Een snoekbaars van 62 cm kon worden vereeuwigd. Hoewel het de grootste snoekbaars ooit was voor Eduard, was het voor mij de eerste keer dat mijn beide accu's van de camera leeg waren!! Gelukkig had Eduard een camera in de auto en omdat we daar nu vlak bij waren ging hij die even halen, terwijl ik de vis in het schepnet hield. Gelukkig heeft de vis dit allemaal goed doorstaan en kon ze terug in haar element.
Ondertussen waren er dus alweer nieuwe grenzen overschreden. Het aantal soorten stond voor Eduard nu op vier en zijn grootste snoekbaars was eveneens een feit.
Omdat er ook gegeten en gedronken moest worden, gingen we een putje op en sleepten heel relaxed enkele grote stukken kunstaas mee in de hoop dat zich nog een grote vis zou melden. Het bleef bij eten en drinken, want we werden niet onderbroken door een aanbeet. Omdat de oevers hier ook wel eens belaagd worden door roofbleien, zetten we de elektro aan en wierpen de oever uit met specifiek kunstaas voor de roofblei.
Maar ook dit leverde niets op en dus zochten we de rivier weer op.
Daarna was het vooral slepen geblazen en konden we af en toe een baars vangen. Maar we waren gespitst op meer actie en dus besloten we een stukje water, waarin een beetje stroming stond uit te werpen. Eduard toverde een klein oppervlakteplugje uit zijn doos, waar deze reeds jaren ongebruikt zat. De "walk the dog" actie viel in de smaak en een roofblei werd gehaakt, ondertussen gevolgd door een soortgenoot. De worpen erna kwamen er wel aanbeten maar geen hiervan had een vangst tot gevolg. Daarom besloten we de plek een poos met rust te laten.
We vaarden nog een heel stuk alvorens we weer bij de roofbleien kwamen. En andermaal werd er één verleid aan het bewuste plugje. Dat is toch helemaal super! Nog nooit een roofblei gevangen en dan ineens drie stuks, waarvan twee op de meest spectaculaire wijze, in de oppervlakte.
Het laatste stuk dat we terug sleepten leek nog een hanger op te leveren, maar het bleek al snel om een levende hanger te gaan. Een tweede snoek (76 cm) kwam in de boot en maakte het voor ons een onvergetelijke dag.
Behalve twee lege accu's van de camera, meende ik ook nog geruime tijd dat mijn horloge de geest had begeven. Bij nader inzien zag ik dat een knopje waarschijnlijk in het schepnet was blijven haken en toen deze weer werd ingedrukt, kon de tijd worden bijgesteld. Daarom wisten we dat de tijd om te stoppen was aangebroken.
Wat een dag! Het aantal vissen dat we samen ooit op één dag hadden gevangen werd overschreden, evenals het aantal soorten.
Eduard ving de grootste formaten van enkele soorten en bovendien een geheel nieuwe soort voor Eduard, die vervolgens geheel vervuld naar huis toe toerde (twee uur verder).
