14 september. Een minder zonnige dag.

Eerder hadden we deze dag vanwege het slechte weer verzet, maar nu moest het er toch van komen.
Je weet immers nooit van te voren hoe het zal zijn en op de voorspellingen kun je niet altijd vertrouwen.
Een paar dagen ervoor had ik samen met Frank nog een superdag in deze zelfde omgeving, maar de vraag was of dit zich zou herhalen.

We hadden niet zo heel vroeg afgesproken, omdat er een flink stuk moest worden gereden door mijn gasten en bovendien worden de dagen bijna zienderogen korter.

Mijn dag begon al goed, toen ik bij het klaar maken van de boot ontdekte dat ik de accu's voor de dieptemeters thuis had laten liggen! Gelukkig was Greetje in de gelegenheid en bereid ze te brengen. Gelukkig maar! Even later arriveerden Albert en Corné. Ze hadden er zin in, dat was wel duidelijk.De boot lag ondertussen langs de kant in afwachting van de komst van Greetje, die niet veel later arriveerde. Toen konden we daadwerkelijk aan de slag.

Het werd geen makkelijke dag en ook bleek maar weer eens dat eerder behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst boden. Behalve in de oevers, werd er ook over het midden van de rivier gezocht. Zowel dicht bij de bodem als hoger in het water. Maar de vissen werkten absoluut niet mee. De wind was aanzienlijk sterker dan twee dagen hiervoor en de zon liet zich nauwelijks zien. Enkele zeilboten profiteerden van deze wind en scheerden heerlijk over het water.



Tijdens de middagpauze legde ik de boot voor anker in een kribvak. Daar kwam een ijsvogel ons enige tijd gezelschap houden. Een duik in het water leverde enkel visjes op en daarmee ging ze er vandoor.
Ondertussen probeerde Corné werpend nog een vis te vangen, maar ze gaven niet thuis.
Het werd dus een kwestie van de lange adem en doorzetten. Plotseling gaf Corné te kennen dat zijn plug vast zat. Ik minderde vaart en tegelijk kreeg Albert een echte aanbeet. De harde wind zorgde ervoor dat de boot met een flinke vaart wegdreef van de plek de onheils en dat de hele spoel van Corné leeg werd getrokken.


We ankerden de boot op de elektromotor en haalden de vis binnen boord. Deze kon op de foto en daarna weer terug. De mooiste herinnering van deze dag was geregistreerd. Maar dat wisten we toen nog niet, want we hadden goede hoop op meer vis, gelet op het weer.
Ik voer terug en wierp met een zinkend kunstaasje de oevr uit op zoek naar de afgebroken lijn. Bij de tweede worp had ik het te pakken. De harde wind maakte het echter onmogelijk de boot op de goede plek te houden en de plug wilde niet loskomen. Tot de lijn opnieuw afbrak en de plug was geofferd aan de rivier.

Enige tijd later kreeg Corné ook een aanbeet, maar deze vis bleef niet hangen. En wat we ook probeerden, de vissen werkten absoluut niet mee.
Af en toe werd onze aandacht getrokken door de vogels om ons heen en daar hadden we ook veel tijd voor! Halfwas futen waren niet in één oogopslag te herkennen, maar de optisch ingezoomde foto maakte een eind aan de twijfel.

Op het laatst waren we weer in de buurt van de trailerhelling, toen een stevige vis mijn plugje greep. ik wilde de hengel doorgeven aan Corné, maar toen bleek dat vis zich had weten te ontdoen van de haken.
We wilden in een uiterste poging hetzelfde traject nog een keer afvissen en werden daarbij verrast door een echte stortbui. Maar ook deze opoffering bracht geen vis in de boot.
Daarom zetten we er een punt achter en kon het inpakken beginnen.

In ieder geval hadden we actie gehad en een memorabele foto van de collega's met vis kunnen maken.

Terwijl Albert en Corné de thuisreis aanvaarden ruimde ik alles weer op en kon een half uur later ook naar huis. Niet ontevreden, maar het was leuker geweest wanneer de vissen meer medewerking hadden verleend.