Bij uitzondering gaan Greetje en ik samen het water op. Maar nu waren de omstandigheden wel erg aantrekkelijk en dus melden wij ons omstreeks 9.00 uur bij de veerbaas voor de trailerhelling.
Het was zoals ik had gehoopt, nog heel erg rustig.
Er was nog geen auto met trailer te bekennen.
Snel brachten we de boot in gereedheid en toen kon deze te water. Even later bromde de Honda en zetten we de boot in beweging.
Kort daarna begeleiden twee kleine pluggen de boot, in een poging een geschubde bewoners daar beneden te verleiden tot een aanbeet. Ondertussen trok het schitterende decor van prachtige natuur, huizen en tuinen voorbij. Dit in combinatie met het schitterende weer was alleszins de moeite waard. We hoefden het water nauwelijks te delen met andere waterliefhebbers, maar daar kwam wel verandering in naarmate de dag vorderde.
Dit deed niets af aan al hetgeen bloeit en groeit, op, langs en in het water. Het jonge spul is al weer aardig op weg naar volwassenheid en ook zijn er naast de bloeiende planten al weer veel uitgebloeid. Het decor voor de foto's is in ieder geval nog gevuld met vele kleuren, volop in het licht gezet door een stralende zon.
Een eerste aanbeet gaf me een warm gevoel, zeker omdat het om een stevige vis ging. Het gevoel herinner ik me nog, maar voor de rest blijft het gissen, omdat de vis loste, zonder zich te laten zien.
Geruime tijd later stond mijn standhengel plotseling wel erg te klapperen. Het bleek een kleine snoekje zijn die het plugje te grazen had genomen. De felle rakker ging flink tekeer, maar raakte de haak niet kwijt, zodat ze vereeuwigd kon worden.
Ondertussen had Greetje zich geïnstalleerd. Dat wil zeggen een optimale positie en houding innemen ten opzichte van de zon. Daarvoor waren de stoelen thuis gebleven, zodat het complete dek beschikbaar was.
En dan maar bakken!
De reis ging voort en andermaal meldde zich een visje. Een snoekbaars van 23 cm kun je toch moeilijk een "vis" noemen. Maar daarom was ze niet minder welkom, want dit levert het bewijs voor de aanwezigheid van jonge aanwas en dus continuïteit.
Ik blijf dit hartstikke leuk vinden, die grote diversiteit aan vis bij het gebruik van klein kunstaas. Temeer daar grote vissen zeker niet kunnen worden uitgesloten.
Omdat we beperkte tijd hadden, kwam al veel te snel het moment dat we terug moesten. We deelden het water ondertussen met heel veel waterrecreanten.
Deze zaten niet alleen op en in het water, maar ook aan het water. Dit leidde er toe dat te laat opgemerkte feederlijnen werden gehaakt, met alle ellende van dien. Gelukkig waren de collega's begripvol en konden we in alle rust de zaak weer ontwarren, hoewel een stuk lijn dat in de schroef zat niet kon worden gered. Ik probeer het altijd te voorkomen door mijn eigen lijnen in te draaien, maar helaas lukt dit niet altijd.
Toen ik de lijn op enig moment binnen draaide, werd de plug keihard gegrepen door een kleine roofblei. Dit bedoel ik nu met klein kunstaas en de variatie aan vis die hierdoor mogelijk wordt. Hoewel het grote net af en toe belachelijk groot overkomt, schep ik veel vis, als de omstandigheden daartoe aanleiding geven.
Wanneer er veel wind staat en het druk is op het water, laat ik de boot tegen de oever drijven. De vis verblijft ondertussen probleemloos in het water. Even vastleggen aan een vlonder of bundeltje riet en je kunt in alle rust de vis onthaken en fotograferen.
Niet veel later kwam een tweede beuk op het kunstaas door. En jawel daar kwam een grotere roofblei, die run op run nam, met veel toeschouwers tot gevolg. Toen de vis was uitgedrild, ging het net er onder en liet ik boot in het riet drijven. Het ritueel van vastleggen, vis onthaken, fotograferen en terugzetten herhaalde zich in alle rust.
Zo ging er best veel tijd zitten in onze terugreis. Bovendien was de drukte dermate groot, dat het uitkijken geblazen was. temeer daar zich steeds meer mensen in het water begaven, zowel met als zonder honden.
Op een smal stuk water, waar ik eerder met veel succes baarzen wist te vangen, was het op de heenreis nog niet gelukt. Gebrand op deze ontbrekende vissoort, zette ik op de terugreis alles op alles om deze prachtige vis tevoorschijn te toveren. En warempel de aanbeet kwam en de dril liet geen twijfel bestaan aan de partij aan de andere kant van de lijn.
Een mooie dertiger kwam even in de boot, alvorens zijn reis voort te zetten.
Hierna was het gebeurd met de aanbeten en bovendien was er te weinig tijd om het hele traject af te vissen. Dus werden de spullen opgeborgen en voeren we met de maximaal toegestane snelheid richting trailerhelling. Daar aangekomen werd mijn vermoeden bewaarheid. Het stond er stampend vol met trailers en auto's. Toch was alles zo georganiseerd dat ik al snel de trailer in het water kon laten zakken en de Princecraft zich gedwee op de trailer liet lieren. Daarna z.s.m. alles weer uitgepakt en ingepakt, zodat de auto weer gevuld was en de boot van zeil voorzien. Zo gingen we huiswaarts, want oma Greetje moest de trein hebben om de volgende dag op haar kleindochter, Merlin, te kunnen passen.
