26 mei was weer zover, we konden weer achter de rovers aan. Hoewel ik mijn vakantie er voor moet onderbreken,kom ik naar huis om met Lucien het nieuwe seizoen in te luiden. Omdat ik de avond van te voren thuis kom en weinig tijd voor de voorbereidingen heb, neemt Luus zijn boot mee. Om 6.00 uur hebben we afgesproken en liggen al snel met de boot op het water. Wat volgt is een droomstart, die ik niet helemaal opnieuw ga beschrijven. Het verhaal heeft Luus namelijk al op Metersnoeken gepubliceerd en is te vinden onder
http://www.metersnoeken.nl/visdagverslagen/1900.
Het was werkelijk een schitterende dag die 42 vissen opleverde. Behalve die ene snoek, kwamen er kapitale baarzen en forse snoekbaarzen binnen. Wij koesteren dagen dag als deze. Behalve middels het verticaal vissen, sleepten we ook met kleine pluggen. Deze bleken eveneens bijzonder effectief. Het werd een lange dag, die we vermoeid maar zeer voldaan afsloten. De kop was er weer af!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Een paar dagen later, 30 mei, reisde ik af naar het grote water om samen met Anne de snoeken te belagen. Anne was er al succesvol geweest en nu gingen we het vanuit de Princecraft proberen. Om 7.30 uur arriveerde ik ter plaatse, ruim honderd kilometer van huis. Het weer was schitterend en de wind niet al te hard. Nadat we elkaar hartelijk hadden begroet en de boot in gereedheid hadden gebracht, gleed deze als vanouds het water in. Ook na twee maanden stilstand was het starten geen enkel probleem. Omdat Anne kansen niet graag onbenut laat gingen de lures direct te water. Daarbij koos ik voor een groen / witte Zalt die nog geen snoek had kunnen verleiden, tot nu............. We waren nog maar net gestart of de betreffende hengel gaf een keiharde aanbeet door. Het duurde enige tijd voordat de vis omhoog kwam. De boot werd zo gemanoeuvreerd dat er alle ruimte was voor de landing . En toen die was voltooid was een snoek van 99 cm het resultaat.
Terwijl de elektromotor ons op een mooie snelheid voortrok, wierpen we intensief de planten uit. Niet veel later zag Anne een mooie snoek op zijn Twinler duiken. De dril was schitterend in het heldere water. De tweede vis van de dag kwam binnen. We hebben mooie opnamen kunnen maken van de dril, zodat de herinnering altijd kan blijven bestaan.
Ondertussen was ik aan wisselen van kunstaas en had een shad met een mooie twisterstaart gemonteerd. Overigens vind ik het achteraf altijd wel interessant om mijn vangend kunstaas even vast te leggen op de gevoelige plaat en aan de foto's van die dag toe te voegen. Nu neem ik ik deze plaat ook mee in het verslag om een indruk te geven.De twisterstaart had op enig moment een snoek uit de planten gelokt en verleidde deze tot aanbeten, die ik wel voelde maar het bleef een kat en muis spel. Ik was al bang dat het er bij zou blijven, tot ineens toch die keiharde dreun kwam. Hangen! Ook nu weer een mooie dril en de volgende snoek was binnen. Dit ging echter lang niet altijd zo voorspoedig. Anne zag meerdere volgers en plotseling zag ik ook een slagschip achter mijn kunstaas aankomen. Deze kwam eveneens alleen een kijkje nemen en vervolgde onverstoorbaar zijn eigen weg.
Mijn oog viel op de Triple Devil en hoewel ik ernstige twijfels had bij de witte kleur in relatie tot de helderheid van het water, knalden er achter elkaar drie snoeken op. Daarbij was ook een exemplaar van een meter en een negentiger. Het kon haast niet op!
Toch ging de beet er uit om het maar zo te zeggen. Anne ving nog een leuke vis, maar de vaart was er uit.
Aan de onrust bij de andere boten zagen we dat de vissen duidelijk hadden gekozen voor een pauze. Deze hebben we overgenomen door de I-Pilot in de ankerpositie te zetten en lekker ontspannen te genieten van de lunch. Toen we onze magen hadden gevoeld en weer scherp waren, vervolgden we onze tocht. Nu echter slepend. Ook zodoende wisten we geen aanval uit te lokken. Daarom besloten we terug te gaan en onbestookte plantenbedden op de terugweg nader te onderzoeken. Maar om dan grote stukken water onbevist te laten, vonden we geen optie.Dus ging de Zalt opnieuw te water. Tot onze grote verbazing werd deze nog een keer gegrepen, op het moment dat de boot een bocht maakte. Het vervolg van onze reis leverde helaas niets meer op. We wierpen intensief het snoekenkruid uit, maar tevergeefs.
Terug bij de trailerhelling bleek dat de anderen ook veel volgers hadden waargenomen en dat wij het helemaal niet slecht hadden gedaan met 9 vissen. Dus ook een succesvol begin van het snoekvissen. En "een goed begin is het halve werk" zegt men toch!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De volgende dag was Paul weer mijn gast en gaf de kalender 31 mei aan.
Paul kwam op tijd bij mij thuis en nadat hij zijn spullen in mijn auto had geladen vertrokken we direct naar ons doel van deze dag. Het was het water waar Paul eerder had gevist en waar je goed kunt verticalen. Het verticaalvirus heeft Paul ondertussen dermate in zijn greep, dat het alternatief geen optie was. Aangekomen bij de helling bleek dat we de enigen waren en dus weinig collega's op het water hoefden te verwachten.Vanaf de helling voeren we in één lijn naar de verticaalstekken. Het water vertoonde vrijwel geen stroming en dit had ik graag anders gezien. Dus naar de stekken waar altijd nog wel enige stroming is, in de buurt van sluizen en stuwen bijvoorbeeld. We gingen direct aan de slag en moesten even zoeken voordat we een groepje kleine snoekbaars hadden getraceerd. Paul bleek ondertussen een zeer allround en ervaren visser te zijn geworden op de Nederlandse wateren. Voor een Oostenrijkse vliegvisser helemaal niet gek! Geen aanbeet ontging hem en al snel tikte hij enkele kleine exemplaren uit het water. Toen we samen vijf aanbeten hadden geëffectueerd gingen we het elders zoeken. We wilden wel wat grotere vissen vangen en ook de baarzen vormden een belangrijk doel.
Een baars die moeilijk gehaakt zat, maakte zodanige capriolen dat de haakt plotseling in mijn hand bleek te zitten. Verschrikt vroeg Paul wat er moest gebeuren en kreeg hij de kans om ook op dit gebied ervaring op te doen. Ik vroeg hem met een schaar de haak los te knippen en de vis eerst te onthaken en terug te zetten. Daarna kon hij de daarvoor bestemde tang ter hand nemen en de doorgedrukte haakpunt afknippen. Toen was dit varkentje gewassen. Desinfecterende zalf en een een pleister waren de laatste bewijzen voor wat zich hier had afgespeeld. Paul was verbaasd over de rust en het gemak waarmee dit alles werd gedaan. Het was fijn hem dit mee te kunnen geven en tevens de noodzaak van goed gereedschap, ook in operatief opzicht dus, aan te tonen. Hij wist direct welke spullen er in dit opzicht ontbreken aan zijn uitrusting.
Toen we deze stek een paar keer hadden bestookt, schoven we een stukje op en ook daar bleken gegadigden aanwezig, die onze shads eens wilden proeven. Zo ging het gestaag voort.
Zo kwam er ineens die geweldige aanbeet bij Paul waarvan hij had gedroomd! Na een stevige dril kwam er een schitterende snoekbaars in de oppervlakte.Toen deze kon gaan rusten in de handen van de visser, was het plaatje compleet. De grootste snoekbaars tot dan was een feit. Natuurlijk zijn er grotere en zelfs veel grotere. Dat neemt niet weg dat 75 cm een indrukwekkende vis blijft en nieuwe uitdagingen een reële kans biedt. Dan blijft het ook leuk om af en toe iets groters te vangen. Voor iemand die tot 2012 nog geen snoekbaars heeft gevangen is het toch een geweldige stap.
Toch beleefde Paul meer plezier aan het verticalen dan aan het slepen en daarom gingen we nog een keer terug.
Daar was de ankerstand van de elektromotor dan weer voldoende om zonder omkijken naar de boot, de landing te doen plaats vinden. Wanneer ik zelf een vis haakte haalde Paul snel zijn hengel binnen en nam de mijne over. Vervolgens stuurde ik de boot naar een gunstiger plek en daar voltooiden we de vangst. Op enig moment stonden er 32 vissen op de teller. Niet alleen deze teller had zijn werk gedaan, maar de klok had ook gestaag doorgeteld en dit betekende dat we de terugreis moesten aanvaarden. We gingen niet rechtstreeks, maar deden nog even onze eerste stek aan. Daar leek het inmiddels uitgestorven.
Ook onze energie was aardig opgeraakt en vermoeid maar voldaan zetten we koers naar de trailerhelling. Het was donders mooi geweest!
