18 maart 2012, Een onvergetelijk avontuur.

Het verslag van Lucien staat op Metersnoeken.

http://www.metersnoeken.nl/visdagverslagen/1874

Toch wil ik deze gedenkwaardige dag niet
onvermeld laten op mijn eigen site.

Het begon er weer mee dat we zoekende waren naar onze bestemming voor deze dag. Nu had ik al een bepaald water in gedachten, die in deze tijd van het jaar nog wel eens goed wil zijn. Lucien kon zich in mijn voorstel vinden. Omdat ikzelf niet over mijn eigen auto kon beschikken, moest de Princecraft thuis blijven. Zonder trekhaak gaat het immers niet. Terwijl ik met de auto van Greetje onderweg was, liet Luus weten enige vertraging te hebben, maar wat maakt dat uit. Niet veel later konden we de Tomasco te water laten en kon het feest beginnen. We voeren rechtstreeks naar de eindbestemming, om daar optimaal van onze dag te genieten en mocht dit niet lukken, dan konden we op de terugweg altijd nog andere stekken aandoen.

De eerste stekken bleven angstvallig stil bij het aanbieden van onze shads. Het gebrek aan stroming was hier waarschijnlijk debet aan. Het voorjaar stond om de hoek van de deur en daar geven de talloze scholeksters en koppeltjes ganzen duidelijk blijk van. ook dartelden er al weer talloze lammetjes in het groener wordende gras. Maar of de vissen zich hier veel van aantrokken was nog maar de vraag. Wij besloten in ieder geval te gaan slepen met kleinere pluggen, om onze kansen te vergroten.
Dit bleek een goede keuze, want al snel kon Luus een mooie baars aan de camera tonen. Met 38 cm en een omvangrijke buik, een pracht van een vis.
Daar wilden we er wel meer van.

Maar eerst stond ons iets anders te doen. In het voorbijgaan zagen we in een sluis op de onderste tree van de ingebouwde ladder een fazant zitten.
Het dier was klets nat en werd bij ieder passerend schip gedwongen te gaan zwemmen. Dus was er voor ons werk aan de winkel. De hengels werden opgeborgen en Luus stuurde de boot richting vogel. Deze vluchtte het water in, in een ondiepe nis. Gelukkig kon ik er nog bij en vatte de vogel in de veren. Enige ogenblikken later kon ik het dier stevig tegen me aan drukken en werd hij rustig. Een beetje praten en het was helemaal oké. We begaven ons vervolgens naar een lage kade en daar kon ik de vogel op zetten. Deze moest zich even realiseren dat er weer vaste grond onder zijn poten zat en zette het toen op een lopen. We hebben hem nog gedag gezegd en het allerbeste gewenst. Om te kunnen vliegen moesten eerst de kletsnatte veren drogen, maar dat zal waarschijnlijk wel gelukt zijn in het zonnetje, die regelmatig scheen. In al mijn vissersjaren had niet eerder zoiets meegemaakt.

Wij gingen weer op zoek naar een ander avontuur en dit lukte ook nog. Terwijl we de pluggen hun werk lieten doen, haakte Luus andermaal een mooie baars. Terwijl hij aan het drillen was, had ik eerst mijn handhengel ingedraaid en vervolgens de tweede hengel van Luus. Nu was mijn steunhengel aan de beurt. Ik wilde deze snel binnen draaien, maar de weerstand die ik ondervond duidde erop dat het eigendom van de plug werd betwist. De weerstand was dermate dat ik aan de andere kant van de lijn een geduchte tegenstander wist.


Hoe idioot kan het toch lopen! In eerste instantie wilde ik het zelfs niet geloven, maar het bleek toch waar. Een snoek van 90 cm had de stijgende plug blijkbaar gegrepen, op het moment dat de boot snelheid minderde en ik de hengel uit het oog verloor. Toen deze vis gemeten en gefotografeerd was moesten we de baars nog meten en vereeuwigen. Wat een schitterend begin van deze dag toch!

Omdat de meeste uren nog moesten volgen, gingen we welgemoed verder. We bleven diep vissen en een half uur later werd mijn plug opnieuw hard gegrepen. De andere hengels konden weer naar binnen en konden we ons concentreren op de dril. Een gigantische baars kwam in de oppervlakte en snel hanteerden we het schepnet. Dergelijke vissen raken we niet graag kwijt en met de hand zijn ze toch moeilijk te hanteren, dus snel het net eronder. De kleuren van deze vis waren duidelijk valer, een oude vis dus, een beetje grijs zeg maar!
Bij een lengte van 46 cm is dit echt geen probleem, want de verschijning was werkelijk indrukwekkend.

Tussendoor werd er ook even pauze gehouden en de soep genuttigd. Bij gebrek aan lepels slobberden we de soep heerlijk naar binnen. De smaak was er zeker niet minder om. Aangevuld met een paar broodjes, wisten we onze maag weer voldoende gevuld om de rest van de dag aan te kunnen. Onze aandacht ging andermaal uit naar het leven onder water, hoewel we de rest zeker niet misten, want er is altijd veel te zien.

De pluggen doken weer naar beneden en deden hun werk. Want alweer voelde ik een doffe beuk aan mijn handhengel. Eerst waren de klappen onmiskenbaar en toe viel het stil. Ik kon de lijn vrij eenvoudig binnen draaien en voelde alleen nog de verzwaring, geen weerstand dus. Typisch snoekbaars! Eenmaal bij de boot begon het gevecht opnieuw en ging de vis hevig te keer. Maar de haak liet niet los en veilig belandde de vis in het net. Met een lengte van 67 cm een schitterende gezonde snoekbaars.

Hier wilde Luus niet bij achterblijven en even later kwam er weer zo'n mooie snoekbaars binnen. Toen werd het rustig en moesten we even doorbijten. We zochten door en kwamen in de ondiepe oever terecht. Water van 1 à 2 meter diep was ons nieuwe jachtterrein. En hier maakte Luus de dag compleet met een snoek van 85 cm en een snoekbaars van 57 cm.

De dag was inmiddels aardig gevorderd en hoewel we nog een paar stekken in gedachten hadden, zagen we er van af en toerden in één keer terug naar de helling. De dag zat erop en was er één geworden met mooie resultaten. De hele dag was het droog gebleven en hadden zon en wolken hun spel gespeeld, waarbij de buien de wind af en toe erg onstuimig lieten waaien. Onder deze omstandigheden hadden zich uiteindelijk 3 baarzen, 3 snoekbaarzen en twee snoeken, laten verleiden tot aanbeten die in ons geheugen weer prettige herinneringen hebben achter gelaten.