16 maart 2012 Wat een dag !!

De overgang van de winter naar het voorjaar hing overduidelijk in de lucht. Deze dag zou zonnig worden met hoge temperaturen. Dit hebben we geweten.
Het begon met het krabben van de autoruiten , zoals we dit al een paar weken verleerd hadden. Nadat de accuoplader was ontkoppeld en de boot aan de auto gehangen, ging het richting benzinestation, om de alweer duurder geworden, maar noodzakelijke brandstof in te nemen. Toen kon de reis naar de afgesproken helling beginnen. Nadat een file was overwonnen, bereikte ik te laat de helling. Zo de kop was eraf.

Bij de helling staat Daan al geduldig te wachten. Na elkaar de hand te hebben geschud, brachten we de boot in gereedheid. Omdat de aansluiting met een dieptemeter problemen gaf, moest de kabel opnieuw worden vastgezet. Maar goed, we zijn wel wat gewend en omdat alleen kalmte u kan redden, hebben we de hobbels rustig genomen en laten de boot te water.

Wat zal het worden vandaag?  Ik besluit eerst maar een stuk diep te slepen. Dit levert niets op. Dan wil ik weten of er in een ondiep stuk vis aanwezig is, want de watertemperatuur loopt al aardig op. Het gaat maar net, want het waterpeil staat bedenkelijk laag. Het resultaat is, dat we onverrichter zake terugkeren. Dan is hierbij een powertilt van de motor een fijne bijkomstigheid. Op de rivier gaan we een stuk ondiep slepen, om uit te vinden of de vissen misschien dicht in de oever liggen. Maar ook daar kunnen we geen potten breken.

Dan besluit ik naar een stek te varen waar we kunnen verticalen. In het begin lijkt dit evenmin iets op te leveren.We zitten met twee hengels te verticalen en ik heb in een hengelsteun op een verhoogde poot een hengel geplaatst, waaraan een Spro Dullshad van 15 cm op een zware loodkop meeloopt. De zware loodkop voorkomt verwarring met de verticaalhengel en laat de shad heel rustig meelopen, waarbij de staart  voor de nodige actie zorgt.

Terwijl de passerende schepen voor veel stroming rond een hoek zorgen, hoor ik een doffe klap en grijp direct de hengel in de steun. Het is raak! Een  snoekbaars heeft de shad vol overgave gegrepen. Deze is helemaal verdwenen tussen de kaken van deze schitterende vis. Nadat deze uit het water is gehaald, wordt er gemeten en zien we dat de meetlat 65 cm aangeeft. De vis is mooi rond en super gezond. Ik geef hem Daan in handen en vereeuwig dit moment.

Dit geeft vertrouwen en daarom blijven we deze plek iets langer aan de tand voelen. Dan geeft Daan te kennen dat het bij hem raak is. Ik zie aan de hengel dat dit ook een mooie vis moet zijn, hoewel Daan verondersteld dat het een kleintje is. Maar niet veel later zien we een vergelijkbare vis langs zij komen. Ik wil deze graag met de vangende Airbellyshad op de foto. Helaas belandt de losse dreg in mijn vinger. Omdat de vis nog in het net ligt en de andere haak deze stevig in zijn greep heeft, kan ik even geen kant op. Daan geeft me de gereedliggende tang, voor het doorknippen van haken, aan. Ik knip de haak af, zodat ik los ben van de vis. Deze zetten we snel op de foto, meten de vis (62 cm) en dan gaat ze terug.

Dan moet de haak nog uit mijn vinger, maar die moet wel worden doorgedrukt, omdat ik deze niet kan terugtrekken. Met behulp van Daan lukt het uiteindelijk die doorgedrukt te krijgen, zodat de haakpunt kan worden afgeknipt. Dan is het varkentje gewassen. Ontsmettende zalf erop en een lange vingerpleister en we kunnen weer verder.
Wat een dag!

Grote groepen kieviten en meeuwen omlijsten het voorjaar en de ganzen vormen koppeltjes.

We vissen nog verschillende stukken op verschillende manieren uit, maar het lijkt erop dat de vissen het gedrag van de mensen massaal imiteren. In de stralende zon verschijnen er steeds meer mensen langs het water. Ze gaan er allemaal even tussen uit, tussen de muren van hun huizen, want de zon lokt hen daar weg. Alleen weten wij niet waar de vissen gebleven zijn. We proberen het op de taluds van zandgaten en op het midden van de rivier. Uiteindelijk weet ik een aanbeet uit te lokken op een plug die ik in de oever sleep. Nu wordt me duidelijk dat de extra hoge steun bij het slepen niet werkt. Ik ben te lang aan het prutsen en geef de vis de kans te ontkomen.

We genieten evengoed van het mooie weer en leggen veel kilometers af om verschillende stekken uit te proberen. Niets mag meer baten en dus gaan we terug. We trekken de boot uit het water en het inpakken kan  beginnen. Niet veel later keren we huiswaarts bij een graad of 18, terwijl ik vanochtend de autoruiten stond te krabben! Toch zijn we blij met de prachtige snoekbaarzen die wel wilden meewerken.