Soms zit je regelmatig samen in de boot en dan ineens zit er bijna 9 maanden tussen. Wat een bevalling zou je kunnen zeggen. Omdat Ynze goede herinneringen bewaart aan dit water, wil hij er graag weer eens naar toe. In dit jaargetijde vind ik het ook heerlijk om in dit gebied te vissen en dus treffen we elkaar bijtijds om de boot mooi op tijd te water te laten. Het is voor het eerst dat Ynze bij me in de Princecraft stapt en dus een nieuwe ervaring.
Welgemoed beginnen we onze dag op het water.Het is een schitterende omgeving, een kronkelend riviertje dat door vele kanalen verbonden is met het omringende land. De rietkragen worden al weer goudgeel. Er drijft veel rommel in het water als gevolg van het afsterven van de waterplanten en het vallen van het blad. Gaandeweg ontmoeten we ook nogal wat collega's, een bewijs dat het hier door de jaren heen ook steeds drukker wordt. De ontmoetingen die we zo graag willen, blijven echter uit. Nog geen enkele aanbeet hebben we gehad, terwijl we er al heel wat kilometers op hebben zitten. We proberen van alles en werpen veelbelovende stekken uit. Op een dieper stuk water besluit ik de kleine Bullfrog in te zetten. De zware loodkop brengt het rubber dicht bij de bodem en de dubbele staart zorgt voor veel turbulentie. Eindelijk wordt dit gewaardeerd en een klein snoekje komt even boven om snel onthaakt te worden en dan retour te gaan.
Helaas is dit niet de start van een echte bijtperiode en moeten wij dus andermaal doorbijten. We zien nogal wat snoekvissers op de kant, die hun lijnen overal hebben liggen, zodat we een paar mooie kruisingen onbenut moeten laten. Een mooie tik die ik daar nog ervaar levert het enige bewijs dat ze er wel zijn; die snoeken! Tijdens zo'n trip geef ik diverse soorten kunstaas ruimschoots de kans hun vangkracht te bewijzen.
Toch is het ook nu weer de "good old" Supershadrap van Rapala die goed werk doet. Het wilde snoekje wordt naast de boot onthaakt, zodat de vis en wijzelf geen verdere schade oplopen. Ynze heeft nu een fraaie Foxshad gemonteerd die veelbelovend is. Enige tijd later wordt deze fors aangevallen, maar de vis wordt niet gehaakt. Dat is natuurlijk balen en daarom vissen we hetzelfde stuk een keer extra uit. Maar nu gebeurt er helmaal niets meer. Zelf weet ik weer een kleine snoek met de Supershad te verleiden.
Dan zijn we na een kilometers lange tocht weer terug bij de trailerhelling. We besluiten hier ons geluk nog een uurtje te beproeven. Ik zet Ynze nog een keer vlak onder de kant en dan gebeurt datgene waar we de hele dag naar hebben uitgezien. Een snoeiharde aanbeet op de Foxshad wordt gevolgd door de worsteling van een schitterende vis, echt een grote vis! Hoe en wat er precies is gebeurd zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar we verloren de vis door lijnbreuk. Het geworstel in de oppervlakte hield nog geruime tijd aan. Toen werd het weer rustig. Omdat er veel lijn verloren was gegaan, voer ik terug en begon met mijn shad het water af te tasten naar de rondfladderende lijn en jawel bij één van de eerste worpen kreeg ik contact met de vis en voelde andermaal de kracht. Helaas slipte de lijn weer weg en vanaf dat moment voorgoed. Zodoende bleef Ynze op een wel wel zure manier visloos.
Zelf kon ik nog een snoekje haken op de Wobshad, die na de voorgaande visdag eerst plastische chirurgie moest ondergaan, alvorens weer te kunnen worden ingezet. Later miste ik in de oppervlakte nog een vis op een hooglopende Swimwizz.
Van de andere boten vernamen we evenmin spectaculaire vangsten. Dus moesten we genoegen nemen met vier kleine vissen en de herinnering aan die ene vis die de hele dag (wat vangsten betreft) een ander aanzien had kunnen geven. Nu blijven onze herinneringen beperkt tot het mooie weer en de sfeervolle omgeving.
Welgemoed beginnen we onze dag op het water.Het is een schitterende omgeving, een kronkelend riviertje dat door vele kanalen verbonden is met het omringende land. De rietkragen worden al weer goudgeel. Er drijft veel rommel in het water als gevolg van het afsterven van de waterplanten en het vallen van het blad. Gaandeweg ontmoeten we ook nogal wat collega's, een bewijs dat het hier door de jaren heen ook steeds drukker wordt. De ontmoetingen die we zo graag willen, blijven echter uit. Nog geen enkele aanbeet hebben we gehad, terwijl we er al heel wat kilometers op hebben zitten. We proberen van alles en werpen veelbelovende stekken uit. Op een dieper stuk water besluit ik de kleine Bullfrog in te zetten. De zware loodkop brengt het rubber dicht bij de bodem en de dubbele staart zorgt voor veel turbulentie. Eindelijk wordt dit gewaardeerd en een klein snoekje komt even boven om snel onthaakt te worden en dan retour te gaan.
