De afspraak staat al lang gepland, maar wordt pas vlak van te voren concreet. Dit betekent dat ik om zes uur in de ochtend de auto richting Friesland moet sturen. De routeplanner heeft laten zien dat ik in 1 uur en 3 kwartier de gekozen trailerhelling zou moeten kunnen bereiken. En dit lukt waarachtig. Ik verlaat samen met Anne, die van de andere kant komt, de weg om ons naar de helling te begeven. Ons wacht een nieuwe uitdaging, want hier zijn we nog niet samen geweest.
Al snel ligt de Linder in het water en hebben we ons geïnstalleerd om samen een nieuwe dag op het water te beleven. We hangen allerhande kunstaas in de spelden en varen weg van de helling. Eigenlijk heeft Anne meer vertrouwen in het water dat verderop ligt, maar toch vissen we ook het eerste stuk uit. We zijn nog helemaal niet zo lang onderweg als de Wobshad aan mijn hengel wordt gegrepen. Het is een mooie forse vis, een dikke negentiger, die deze shad, op een loodkop van 25 gr, wel heeft zien zitten. De dril is heerlijk en uiteindelijk geef ik Anne de hengel om de handen vrij te hebben voor de landing. Voorzichtig til ik de vis uit het water en raak toch even een scherpe tand met mijn vingertop. Hier ga ik de hele dag plezier aan beleven, blijkt achteraf. Het blauwe Spro-pak wordt dan ook behoorlijk rood gekleurd. Anne oefent de fotografie met mijn spiegelreflex camera. Na het terugzetten van de vis, kan ik hem nog wel wat aanwijzingen geven om zichzelf te verbeteren. En gelukkig doet zich de gelegenheid voor, die verbeteringen in de praktijk te toetsen.
We zijn nog maar weinig verder, wanneer Wobbie zich opnieuw in de gevarenzone begeeft en gegrepen wordt. Helaas verlies ik deze vis, die toch sterker aanvoelde dan degene die ik zojuist heb gevangen. Je kunt immers niet alles krijgen wat je hartje begeert. En zo varen we rustig verder, genietend van de schitterende omgeving. We kunnen door het rustige weer heerlijk om ons heen kijken en maken even contact met een dame die de ramen poetst. Blijkbaar kan ze die aandacht wel waarderen en wijft vrolijk terug. Zo vaak ziet ze hier waarschijnlijk geen mensen langs komen. Zo heeft ook het buiten wonen verschillende kanten. Wij waarderen deze dag buiten enorm en nog meer als Anne zijn eerste vis haakt. De good old Fatso heeft andermaal een vis verleid. Het is geen hele grote vis, maar daarom niet minder welkom.
We varen uren achtereen en ik zie de omgeving, die ik wel redelijk ken, nu weer van een geheel andere kant.
De rietkragen kleuren in de zon, die zich toch redelijk verscholen houdt achter een nevel die maar langzaam wegtrekt. Grote vluchten ganzen creëren een adembenemend schouwspel in de donzige omgeving. Wij nuttigen onderweg ons natje en droogje en zetten onze geschubde vrienden telkens iets anders voor. Zij weigeren echter consequent om op dit aanbod in te gaan.
Pas voor in de middag weten we weer enkele aanbeten uit te lokken. Anne verliest zijn vis, terwijl ik nog even een vis van 73 cm in mijn handen kan houden. Ook deze keer is het de Wobshad die de vis binnenbrengt. We begeven ons nu tussen de huizen en vissen een sluisje meerdere keren uit.
Anne weet te melden dat hier in de weekenden erg veel visboten te vinden zijn. Een aanwonende weet ons te vertellen dat het door de week ook iedere dag raak is. Hiermee is er dus een behoorlijke druk op het viswater ontstaan en dit heeft mijns inziens wel degelijk effect op de vangkansen.
We zetten nog wat andere middelen in en werpen hier en daar stukken uit. Een andere visser gaat voor kleine plugjes, die hij met veel drukte beweegt en vangt nu en dan een kleine snoek. Bij ons trekken andere aanbiedingen geen gegadigden over de streep. Wij moeten het vandaag doen met een heerlijke nazomerdag en drie vissen. Hier zijn wij blij mee en welgemoed stappen we in de auto, op weg naar de hutspot. Die nuttigen we bij Anne thuis en dit betekent automatisch dat ik al weer een paar uur verder ben, alvorens naar huis af te reizen. Ik kijk terug op al weer een mooie dag met Anne en op een serie foto's waar ik nog lang veel plezier van zal hebben.
