Bard benut de Waal "optimaal" op 9 juli 2011

Bard ken ik ondertussen al heel wat jaren. Zijn studietijd, die  is beëindigd, riep bij mij altijd veel herinneringen op aan mijn eigen studie.  De zoektocht naar wat bij je past, waar je een kick van krijgt. Wij krijgen beiden in ieder geval een kick van het vissen. Het subtiel vissen met de verticaalstok is daarbij iets dat ons extra aanspreekt. Vandaar dat we elkaar deze keer troffen aan de oever van de Waal.

De Princecraft is voor Bard een vertrouwde boot omdat deze al eerder in gebruik was bij andere vismaten. Zodra de boot te water was gelaten zochten we het dichtsbijzijnde kribvak op om aan de slag te gaan. Nu is Bard een gepassioneerde en geperfectioneerde visser, die zelfs in zijn slaap nog aanbeten weet te verzilveren en dus ging hij ook hier voortvarend van start. Het gemodificeerde shadje werd al na enkele seconden gegrepen en Bard zat triomfantelijk met een mooie snoekbaars in zijn handen. De kop was er af!

Na enige tijd voelde ik een geweldige dreun op mijn hengel en wist dat het om een grote vis ging. Er zat eigenlijk geen beweging in, behalve het harde schudden van de kop. Dit harde schudden werd al snel beloond en de spanning viel van de lijn. Jammer, maar het hoort er nu eenmaal bij. In ieder geval weet je op zo.n moment dat je de juiste plek hebt gevonden en benut.

Hoewel we de ergste regen hadden afgewacht, kregen we toch de nodige neerslag over ons heen gestort.
Samen met de harde wind, was het hard werken om de boot op de juiste plek te krijgen en houden. Die plek lag rond het taluud van een meter of vier, zo hadden we ondertussen ontdekt. Want zo gaande weg kwamen er steeds meer snoekbaarzen aan boord. Veel exemplaren van rond de 50 cm., maar af en toe ook een kleiner exemplaar. De toekomst zullen we maar zeggen.

Omdat de harde wind aanhield, werd de oever op de wind na verloop van tijd toch onaangenaam en besloten we de luwte van de andere oever te zoeken. Hoewel ook hier zo af en toe een vis werd gevangen, ging de vaart er wel uit. Naarmate de zon hoger kwam te staan, namen de aanbeten af en lange tijd werd het wel heel erg rustig. Ineens kwam er dan toch weer een aanbeet door, maar helaas de vis bleef niet hangen.

Wij zochten rustig verder en wierpen af en toe om ons heen om de kansen te vergroten. Dit lukte Bard bijzonder goed op het moment dat hij zijn shad richting de krib had geworpen. Nauwelijks had de shad het water geraakt of hij werd keihard gegrepen. Een stuk dynamiet sprong uit het water om zich van deze ongewenste prooi te ontdoen. Wel een meter hoog kwam de goudkleurige winde uit het water. Wat een mooie gave vis was dit. Na een enerverende dril konden we de vis scheppen. Dit is immers wel zo handig bij dit soort vissen. Mooie platen werden er geschoten, alvorens de vis weer terug schoot naar zijn vertrouwde omgeving.

Ondertussen hadden we toch regelmatig onze vissen gevangen en liep de teller aardig op. Bard bleef maar bewijzen dat zijn aangepaste shadjes werkten. We bespraken de manier waarop we dit deden om weer van elkaar te leren. Ook mijnieuwe creaties deden hun werk en zo krijg je steeds meer vertrouwen in eigen kunnen. En als je met vertrouwen vist, kun je ook vangen. Op de terugweg investeerden we in het goed onderzoeken van de verschillende kribvakken. Velen bleken ondiep en onaantrekkelijk voor de vis. Maar ook vonden we mooie diepe gaten en geulen, waar zich veel vis ophield. Daar wisten we toch weer mooie aanbeten uit te lokken. De teller liep door we kregen echt een voldaan gevoel. Niet dat dit van het aantal vissen alleen afhangt, maar het vormt een mooie tegenstelling tot de dagen dat de vis niet meewerkt.

Terwijl ik mijn shad weer oplichtte van de bodem, werd ze gegrepen en een sterke tegenstander bond de strijd aan. De runs duidden al snel op snoek en na enige tijd kwam de vis in de boot. De shad zat diep in de bek, maar dit was voor Bard geen enkel probleem. Al snel was de shad uit de bek verwijderd en kon de vis terug in zijn element.

Nog een paar laatste stekken en een enkele mooie vis verder vonden we het mooi geweest. De teller stond op 25 vissen! Toen ik voorstelde er een punt achter te zetten, keek Bard verbaasd, zo van nu al?? Nog verbaasder was hij, toen bleek dat het vier uur later was dan hij dacht. Dus konden we tevreden terug naar de trailerhelling. Al snel lag de boot op de trailer en konden we onder heerlijke weersomstandigheden, de boel opruimen. Het weer was namelijk helemaal opgeklaard en het is wel heerlijk als je alles droog kunt opruimen.

Ten slotte namen we afscheid en ging ieder weer onze eigen weg. We dragen weer een fijne ontmoeting mee in onze herinnering, geïllustreerd met vele foto's. Een ontmoeting van twee mensen die iets samen delen dat het moeite waard maakt om afstanden te overbruggen en met elkaar in contact te blijven. Op naar een volgende ontmoeting, waarvan we nu nog niet weten waar en wanneer die plaats vindt.